Posts tonen met het label actie. Alle posts tonen
Posts tonen met het label actie. Alle posts tonen
Veilig
Ter illustratie/adstructie van de mededeling/stelling dat ik met plezier in een multiculturele wijk woon, noteer ik wat ik ontdekte nadat ik vanmorgen had geconstateerd dat mijn fietssleutel foetsie was (vet Freudiaans: ik moest naar de tandarts (een dichter zou zeggen: die sleutel was verzonken in het grote gat in mijn kies dat ik probeerde te ontkennen)): de sleutel stak nog in het fietsslot! Sakkerlootjes! Mijn fijne roestkleurige jaren zestig Gazelle had drie, vier dagen voor het meenemen gestaan! Maar dat was dus niet in praktijk gebracht, dat meenemen door derden… Een pessimist zou zeggen: zware tegenvaller. Mij beviel het kleine stadswonder wel. De mensen bij mij in de wijk, honderden bewoners en honderden passanten, zijn blijkbaar allemaal even aardig en eerlijk: Nederlanders én nieuwe Nederlanders. Laat de P.V.V. het maar niet horen.
Klein is groots (H)
Small is Beautiful, Economics as if People Mattered (1973) van E.F. Schumacher. Ik schreef hier al eerder over het boek. Maar dwars door alle hinderlijke ruis waarmee het problematiseren van de groei-economie gepaard gaat heen, attendeer ik je er graag opnieuw op.
Twee citaten uit Small is Beautiful. Het eerste om je belangstelling te ontsteken:
'In a sense, everybody believes in growth, and rightly so, because growth is an essential feature of life. The whole point, however, is to give to the idea of growth a qualitative determination; for there are always many things that ought to be growing and many things that ought to be diminishing.'
En het tweede om haar aan te wakkeren:
'No doubt, a price has to be paid for anything worth while; to redirect technology so that it serves man instead of destroying him requires primarily an effort of the imagination and an abandonment of fear.'
Small is Beautiful etcetera verscheen ooit in het Nederlands onder de titel Hou het klein, maar is niet meer in druk. De boeken van Schumacher zijn wel leverbaar in het Engels en Hou het klein is overal tweedehands te vinden.
Ben je te druk met het motiveren van je personeel of met het redden van je toko, lees dan alleen het vijfde hoofdstuk van het tweede deel van Small is Beautiful, getiteld: Technology with a human face. Zeer aanbevelenswaardig, ook als je denkt dat wat jij doet weinig met de economie van doen heeft.
‘Chinese law is a big joke.’
Film: Ai Weiwei: Never Sorry (2012).
Genre: kunstenaarsdocumentaire.
Regie: Alison Klayman.
Verhaal: kunstenaar, blogger, activist, Twitterdichter Ai Weiwei neemt in z’n eentje de morele heropvoeding van de Volksrepubliek China ter hand. Het verslag van zijn strijd is doorsneden met sequenties over zijn jeugd, zijn tentoonstellingen en zijn familie (AWW’s vader was een invloedrijk dichter).
In een stukje over Moonrise Kingdom schreef ik:
'Als je dit jaar twee films gaat zien, zou de kwaliteit van MK een acceptabel excuus voor een eerste bioscoopbezoek kunnen zijn – de titel voor de tweede film houd je tegoed.'
De titel van die tweede film luidt: Ai Weiwei: Never Sorry.
In de montage van NS had radicaler gekozen mogen worden en het nuchtere beeld dat digitale registraties opleveren is wat vlak om een avondvullend verhaal te dragen, maar deze kanttekeningen zijn dwergen die de reus die het onderwerp van Never Sorry is niet vellen.
Never Sorry is een meeslepende, relevante film over grote thema’s: onrecht, onderdrukking, de poëzie van het dagelijks leven, vervreemding, massacommunicatie, traditie & vernieuwing, adel die verplicht en de macht van kunst in de 21ste eeuw. En iedere minuut gebeurt er iets om om te lachen of om je over te verwonderen.
Eindoordeel: 4 marmeren bewakingscamera’s (4/5).
Je kunt Ai Weiwei volgen op Twitter:
‘Don’t retreat, Retweet.’
Never Sorry is om dat gemaltraiteerde woord ook eens te gebruiken ‘inspirerend’. Want ook hier, in het ‘vrije’ westen, zouden we, nu en dan, misschien, ook weleens een relevant boek of kunstwerk kunnen maken – het marktdenken (contradictio in terminis) is net zo’n gluiperige, machtige tegenstander als de Chinese Staat.
‘Laat je literair agent het maar niet horen.’
De grote vraag blijft: waarom is Never Sorry niet gewoon in roulatie gegaan? Nu kun je hem alleen zien in het programma van Movies that Matter.
Foto Ai Weiwei: Ai Weiwei.
Superdieren (II)
Er zijn weer superdieren. In een bepaalde supermarkt. Ik ga er geen supergrappig, superslim, superkritisch stukje over schrijven, want dat heb ik op 14 juli 2011 al gedaan: Superdieren (I).
'Can organic feed the world?' - Michael Pollan versus Louise O. Fresco
Leuk filmpje – special feature: de tractor tussen 1.m40s en 1.m50s. Alsmede de zon van maïs.
The food chain: too long, too opaque, and too destructive
Al het werk van Michael Pollan is, vind ik, de moeite waard. Vooral The Omnivore’s Dilemma (2006) en In Defence of Food (2008) kan ik je echt aanbevelen. Pollan’s onderwerp lijkt ‘voedsel’, maar in wezen is hij gepreoccupeerd door ‘vervreemding’ en het opheffen daarvan. Zijn vrolijke, gefundeerde activisme is, vind ik althans, erg aanstekelijk. In april 2013 verschijnt er een nieuw boek van Pollan, vandaag vertelt hij er iets over in zijn nieuwsbrief:
'The industrialization of agriculture is inextricably bound up with the industrialization of eating — the fact that most Americans today are outsourcing the preparation of their meals to corporations. It turns out corporations don’t cook very well, and the cost of letting them try – to our health and the health of our families and communities — is far too high.
Unless people are willing to take back some of the work of cooking, the food chain is likely to remain too long, too opaque, and too destructive. (It’s hard to break free of the industrial food economy, or support local food chains, if you don’t know what to do with fresh produce.).
What I discovered – in the course of apprenticing myself to a series of gifted cooks, pit masters, bakers, and fermenters — is just how gratifying reclaiming this part of life can be — and how much cooking has to teach us about nature, on the one side, and community on the other.'
Dat wordt een heel fijn boek.
Abonneer je vooral zelf op Pollan’s nieuwsbrief.
Grappig: diskjockey Jeroen van Inkel spreekt de luisteraars van zijn middagshow altijd aan met ‘vrienden’, Geert Wilders doet hetzelfde met de leden van zijn politieke partij en Michael Pollan gebruikt het woord als aanhef van zijn groepsmails: ‘Friends,’.
‘Conclusie?’
‘Iedereen die iets wil van anderen is geneigd het woord ‘vriend’ ijdel te gebruiken.’
‘Mooie analyse, vriend.’
‘Haha. Like! ;)’
‘…’
‘Samenzweren kun je leren.’
'The industrialization of agriculture is inextricably bound up with the industrialization of eating — the fact that most Americans today are outsourcing the preparation of their meals to corporations. It turns out corporations don’t cook very well, and the cost of letting them try – to our health and the health of our families and communities — is far too high.
Unless people are willing to take back some of the work of cooking, the food chain is likely to remain too long, too opaque, and too destructive. (It’s hard to break free of the industrial food economy, or support local food chains, if you don’t know what to do with fresh produce.).
What I discovered – in the course of apprenticing myself to a series of gifted cooks, pit masters, bakers, and fermenters — is just how gratifying reclaiming this part of life can be — and how much cooking has to teach us about nature, on the one side, and community on the other.'
Dat wordt een heel fijn boek.
Abonneer je vooral zelf op Pollan’s nieuwsbrief.
Grappig: diskjockey Jeroen van Inkel spreekt de luisteraars van zijn middagshow altijd aan met ‘vrienden’, Geert Wilders doet hetzelfde met de leden van zijn politieke partij en Michael Pollan gebruikt het woord als aanhef van zijn groepsmails: ‘Friends,’.
‘Conclusie?’
‘Iedereen die iets wil van anderen is geneigd het woord ‘vriend’ ijdel te gebruiken.’
‘Mooie analyse, vriend.’
‘Haha. Like! ;)’
‘…’
‘Samenzweren kun je leren.’
Chairs for charity – een actieve zit
In de herfst van 2012 begint het oudste veilinghuis van Nederland, het Haagse Venduehuis, met het veilen van design. Om dat moment te markeren heeft het veilinghuis dertien ontwerpers, onder wie Maarten Baas, Ted Noten, Richard Hutten en Tejo Remy, gevraagd een creatie in te brengen en een nobele bestemming voor de opbrengt van hun stuk te kiezen. Chairs for charity heet het project.
Disegno Magazine meldt dat de opbrengt van het eerste stuk, Baas’ interpretatie van de Farmer’s Chair, bestemd is voor Amnesty International:
'Baas says that his motivation for joining the project was to support Amnesty. "Design is quite a useless decadent thing to do," he explains. "But it generates a lot of attention. So the least a designer could do is to use that attention for something good. Working with Amnesty for me is an optimistic, hopeful symbol."
Meer over de benefietveiling op Disegno.
Verwant: The Empty Chair.
Foto Maarten Baas' Clay Button Chair: Arend Velsink.
780.559
Op 5 mei vinden op initiatief van het comité 4 en 5 mei Amsterdam overal in de hoofdstad Vrijheidsmaaltijden plaats. Maarten Baas heeft ter ere van deze Bevrijdingsdagviering een tafelkleed ontworpen waarin de namen van alle huidige inwoners van Amsterdam zijn verwerkt. Het kleed is bijna zestig meter lang en er zijn 780.559 namen in geweven. Na 5 mei wordt het tafelkleed geschonken aan het Amsterdam Museum.
Meer over de Vrijheidsmaaltijd.
Tijdens de Salone del Mobile in Milaan is een meterslange staal van het tafelkleed te bezichtigen aan de Via Massimiano 6. Van 17 tot 22 april, iedere dag van tien tot acht, woensdag van tien tot tien.
Het was zoals met alles
Alleen de wijze twijfelt, dacht Hera,
en zij twijfelde zo hevig wat zij nu
beginnen moest, dat zij wel heel
wijs moest zijn. Maar wie was er
graag wijs alleen, wat had je
er nu aan om in je eigen wijsheid
rond te zingen, god o god wat ben
je wijs, ja, je bent de wijsheid zelf,
wat een inzicht, petje af!
Nee, het was zoals met alles:
iets bestaat pas echt als je het
kan delen, minimaal in tweeën,
maar liever in miljoenen:
zie de petjes talloos en
in duizend kleuren vlinderen
door goudbrokaten firmament!
Pieter Boskma, Mensenhand, Prometheus (2012; p.28).
Waarop dan een bevrijdingsdaglinkje volgt.
en zij twijfelde zo hevig wat zij nu
beginnen moest, dat zij wel heel
wijs moest zijn. Maar wie was er
graag wijs alleen, wat had je
er nu aan om in je eigen wijsheid
rond te zingen, god o god wat ben
je wijs, ja, je bent de wijsheid zelf,
wat een inzicht, petje af!
Nee, het was zoals met alles:
iets bestaat pas echt als je het
kan delen, minimaal in tweeën,
maar liever in miljoenen:
zie de petjes talloos en
in duizend kleuren vlinderen
door goudbrokaten firmament!
Pieter Boskma, Mensenhand, Prometheus (2012; p.28).
Waarop dan een bevrijdingsdaglinkje volgt.
Gastvrij
Op vijf mei organiseert het Amsterdams vier en vijf mei comité een grootschalige bevrijdingsmaaltijd. Maarten Baas en bureau Ruigwerk verlenen hun
medewerking aan de vormgeving van het ritueel.
Hier, op de site van 4 en 5 mei A’dam, kun je meer lezen over het initiatief.
Het comité laat zich volgen via facebook en twitter.
Ontwerp logo 4 en 5 mei: Ton Giesbergen.
Performance
In de foyer van het Louis Hartlooper Complex stond een collectante van Amnesty International. Een kleine, bescheiden mevrouw. Haar aanwezigheid tussen al het uitgelaten film- en horecapubliek had de kracht van een performance - eerlijk gezegd ging van haar daad meer morele kracht uit dan van alle goedbedoelde bewustwordingsfilms die op een gemiddelde avond in een kwaliteitsbioscoop staan geprogrammeerd bij elkaar opgeteld. Ethiek in actie. Ik zag dat ook andere bezoekers verlegen werden van de vrijwilligster. Het doneren van een paar muntstukken schonk vooral het gevoel tekort te schieten - en dat is eigenlijk de ontregeling en verwarring die je zoekt als je naar een filmhuis gaat.
Carnaval
'Alcohol belemmert de vorming van nieuwe zenuwen. En wel op twee verschillende manieren. In de eerste plaats remt het de deling van neurale stamcellen, de cellen die aan de basis staan van de vorming van zenuwen. Waarschijnlijk is dit een toxisch effect van de alcohol. Daarnaast overleven de bestaande cellen minder goed in de aanwezigheid van alcohol. Het eerste effect, dat op de nieuwvorming dus, is veruit het belangrijkst. Deze effecten op de ontwikkeling en plasticiteit van de hersenen blijft niet zonder gevolgen: leren en onthouden van nieuwe informatie is aangetast en deze beperking blijft weken tot maanden na staken van het alcoholgebruik aanwezig.'
Hoogleraar psychiatrie René Kahn in zijn boekje DTGVHB (Balans, 2011; p.104/105).
Hoogleraar psychiatrie René Kahn in zijn boekje DTGVHB (Balans, 2011; p.104/105).
Het woord van het jaar - de balans (II/III)
Nog even een achterstalligheid. Ik las dat Tuigdorp is uitgeroepen tot hét woord van 2011. Wat het woord precies betekent ben ik vergeten. Ik geloof dat het wordt gebruikt om gemeenten mee aan te duiden waar bovengemiddeld veel populisten wonen. Het woord van vorig jaar was gedoogkabinet en dat van 2009: ontvrienden. De misantropische trend extrapolerend, en de crisis indachtig, vermoed ik dat het woord van 2012 iets zal gaan worden als: ‘Gelegenheidskannibaal’. Maar in 2011 was het dus Tuigdorp. Laten we het erop houden dat het tweede lid van de samenstelling gezellig aandoet. Omdat ik mij afvroeg wat voor mij eigenlijk het mooiste woord van 2011 is, heb ik mijn dagboek nog eens doorgebladerd. En ik heb het gevonden, mijn mooiste woord van 2011. Gemunt en in omloop gebracht door mijn vijfjarige nichtje N. Toen ik haar, aan tafel, vroeg wat haar lievelingseten is, dacht ze even na en antwoordde:
‘Spighatti.’
Maandag prietpraatdag bij Martijn Knol Punt En El slash Martijn Knol Punt Blogspot Punt Kom.
Eerder: De balans (I/III).
Geen Simone de Beauvoir - exercises de style (IV)
Iedere donderdagavond zit de huiskamer hier vol familie en vrienden: dan lees ik, met dichtgeknepen neus, een verse polygooncolumn van J.L. Heldring voor. Vele huismoeders namen die barre winter te baat om eindelijk weer eens ongestoord wat verstelwerk te verrichten.
Zijn stukje van vorige week donderdag 13 oktober 2011 gaat over het echtpaar Jan van Lelyveld en Hella Haasse. De column begint zo:
'Er zullen nog maar weinigen over zijn die Hella Haasse hebben gekend in de jaren voordat zij, in 1948, met Oeroeg, beroemd werd. Ik ben een van die weinigen.'
Dat vermoedden wij al.
Jan, de latere echtgenoot van Hella, en Jérôme Louis Heldring leerden elkaar op het gymnasium kennen en:
'Na ons eindexamen hebben Jan en ik en een derde vriend een zesweekse reis naar en door Griekenland gemaakt. Het was de tijd vóór het massatoerisme. Sommige trajecten, van Olympia naar Sparta bijvoorbeeld, moesten wij per muilezel en met gidsen door de bergen afleggen. In Athene aangekomen, maakten we nog een staatsgreep mee.'
Daarna hebben de drie ook nog acht gouden medailles gewonnen op de Olympische Spelen van São Paulo, onderdeel roeien - in een lekke boot, tussen de krokodillen, peddelend met hun handen en nadat ze zichzelf met een bot keukenmes hadden geopereerd (blindedarm) en hadden verbonden met gebloemde gordijnen, terwijl duizenden amazones brandende gifpijlen op hen afvuurden, maar dat is een heel ander verhaal.
Via Jan maakte de familie Heldring later kennis met Hella over wie Jérôme Louis zegt: 'Over haar werk hebben al bevoegderen dan ik geoordeeld.'
Chic.
Maarrr... Heldring acht zich niet onbevoegd om, in de kolommen van de NRC, over Hella als mens, als echtgenote, als vrouw te oordelen.
Fasten your fokking seatbelts.
Heldring beschrijft een optreden van Haasse in het programma van Bernard Pivot op TV5 en zegt: 'Het was de Hella die wij hadden leren kennen. Zonder prima-donna-allures, zonder opsmuk. Ze deed geen moeite de schoonheid die zij in de jonge jaren was geweest, coûte que coûte te blijven. Ze was gewoon, liet zich ook niet meeslepen in politieke demonstraties. Links zou haar graag hebben ingelijfd, maar net zo min als Multatuli was zij progressief - althans, in politieke zin. Zij was, kortom, geen dramster, geen Simone de Beauvoir, en dat maakte het gesprek met haar, waarin zij niet domineerde, zo ontspannen.'
Wat Heldring ook kan waarderen: dat Haasse in haar hele leven één man liefhad: 'De man die al ruim veertig jaar haar echtgenoot was.'
Vrouwen moeten kindjes krijgen, bij hun mannetje blijven en zich - ook, vooral, als ze gaan werken of zich op een andere manier ontwikkelen - gedeisd houden. En zich zo middelbaar en lichaamloos mogelijk gedragen. Want aantrekkelijke vrouwen (seks!) zijn een bedreiging voor het traditionele gezin, dat begrijp je. Vrouwen moeten niet aan zichzelf denken, ze moeten zich schikken, opofferen - duidelijk?
Fijn ook hoe Heldring met een slinkse polsbeweging Multatuli annexeert, domesticeert, normaliseert. Gelukkig was Multatuli totaal geen drammer, maar een geschikte kerel waarmee je normaal een biertje kon drinken, zonder dat hij je aan je kop zeurde over de rechten van allerlei minderheden.
Ik las gisteren dat Elsbeth Etty per 1 januari 2012 verdwijnt als NRC columniste. Wat doet het ertoe zolang J.L. Heldring doorschrijft?
Groepsopdracht: vergelijk de column van J.L. Heldring met het schitterende verhaal Tragedie uit Ilja Leonard Pfeijffers Harde feiten, 100 romans (uitgeverij De Arbeiderspers (2010; p. 159)). Merk op dat Heldring en Pfeijffer hetzelfde verhaal vertellen, maar dat de auteursintentie je perceptie radicaal beïvloedt.
Voor de jeugdige lezers: links en progressief zijn ziektes uit de vorige eeuw. Zoiets als TBC en de bof. Dankzij een streng dieet van marktwerking, als individualisering vermomde uniformisering, corporaal nepotisme en rechtspopulisme is de ziekte vrijwel uitgebannen. Door de onvermoeibare inspanningen van mensen als dokter Heldring wordt iedere dreigende uitbraak terstond ingedamd, de kop ingedrukt, beëindigd.
'Wat lullig om zo'n stukje over een bijna 94-jarige te schrijven.'
'Integendeel. Het zou veel lulliger zijn om zo'n stukje niet te schrijven. Misschien ben ik de laatste lezer die Heldring serieus neemt.'
Verwant: spierballen.
Eerdere exercises: vind je hier.
Zijn stukje van vorige week donderdag 13 oktober 2011 gaat over het echtpaar Jan van Lelyveld en Hella Haasse. De column begint zo:
'Er zullen nog maar weinigen over zijn die Hella Haasse hebben gekend in de jaren voordat zij, in 1948, met Oeroeg, beroemd werd. Ik ben een van die weinigen.'
Dat vermoedden wij al.
Jan, de latere echtgenoot van Hella, en Jérôme Louis Heldring leerden elkaar op het gymnasium kennen en:
'Na ons eindexamen hebben Jan en ik en een derde vriend een zesweekse reis naar en door Griekenland gemaakt. Het was de tijd vóór het massatoerisme. Sommige trajecten, van Olympia naar Sparta bijvoorbeeld, moesten wij per muilezel en met gidsen door de bergen afleggen. In Athene aangekomen, maakten we nog een staatsgreep mee.'
Daarna hebben de drie ook nog acht gouden medailles gewonnen op de Olympische Spelen van São Paulo, onderdeel roeien - in een lekke boot, tussen de krokodillen, peddelend met hun handen en nadat ze zichzelf met een bot keukenmes hadden geopereerd (blindedarm) en hadden verbonden met gebloemde gordijnen, terwijl duizenden amazones brandende gifpijlen op hen afvuurden, maar dat is een heel ander verhaal.
Via Jan maakte de familie Heldring later kennis met Hella over wie Jérôme Louis zegt: 'Over haar werk hebben al bevoegderen dan ik geoordeeld.'
Chic.
Maarrr... Heldring acht zich niet onbevoegd om, in de kolommen van de NRC, over Hella als mens, als echtgenote, als vrouw te oordelen.
Fasten your fokking seatbelts.
Heldring beschrijft een optreden van Haasse in het programma van Bernard Pivot op TV5 en zegt: 'Het was de Hella die wij hadden leren kennen. Zonder prima-donna-allures, zonder opsmuk. Ze deed geen moeite de schoonheid die zij in de jonge jaren was geweest, coûte que coûte te blijven. Ze was gewoon, liet zich ook niet meeslepen in politieke demonstraties. Links zou haar graag hebben ingelijfd, maar net zo min als Multatuli was zij progressief - althans, in politieke zin. Zij was, kortom, geen dramster, geen Simone de Beauvoir, en dat maakte het gesprek met haar, waarin zij niet domineerde, zo ontspannen.'
Wat Heldring ook kan waarderen: dat Haasse in haar hele leven één man liefhad: 'De man die al ruim veertig jaar haar echtgenoot was.'
Vrouwen moeten kindjes krijgen, bij hun mannetje blijven en zich - ook, vooral, als ze gaan werken of zich op een andere manier ontwikkelen - gedeisd houden. En zich zo middelbaar en lichaamloos mogelijk gedragen. Want aantrekkelijke vrouwen (seks!) zijn een bedreiging voor het traditionele gezin, dat begrijp je. Vrouwen moeten niet aan zichzelf denken, ze moeten zich schikken, opofferen - duidelijk?
Fijn ook hoe Heldring met een slinkse polsbeweging Multatuli annexeert, domesticeert, normaliseert. Gelukkig was Multatuli totaal geen drammer, maar een geschikte kerel waarmee je normaal een biertje kon drinken, zonder dat hij je aan je kop zeurde over de rechten van allerlei minderheden.
Ik las gisteren dat Elsbeth Etty per 1 januari 2012 verdwijnt als NRC columniste. Wat doet het ertoe zolang J.L. Heldring doorschrijft?
Groepsopdracht: vergelijk de column van J.L. Heldring met het schitterende verhaal Tragedie uit Ilja Leonard Pfeijffers Harde feiten, 100 romans (uitgeverij De Arbeiderspers (2010; p. 159)). Merk op dat Heldring en Pfeijffer hetzelfde verhaal vertellen, maar dat de auteursintentie je perceptie radicaal beïvloedt.
Voor de jeugdige lezers: links en progressief zijn ziektes uit de vorige eeuw. Zoiets als TBC en de bof. Dankzij een streng dieet van marktwerking, als individualisering vermomde uniformisering, corporaal nepotisme en rechtspopulisme is de ziekte vrijwel uitgebannen. Door de onvermoeibare inspanningen van mensen als dokter Heldring wordt iedere dreigende uitbraak terstond ingedamd, de kop ingedrukt, beëindigd.
'Wat lullig om zo'n stukje over een bijna 94-jarige te schrijven.'
'Integendeel. Het zou veel lulliger zijn om zo'n stukje niet te schrijven. Misschien ben ik de laatste lezer die Heldring serieus neemt.'
Verwant: spierballen.
Eerdere exercises: vind je hier.
It's more fun to be a pirate than to join the navy - over De Boekenbusiness
In de trein (Utrecht, Zwolle, Utrecht) las ik André Schiffrin's De Boekenbusiness, Hoe het grote geld het boekenvak en het lezen heeft veranderd.
Twee citaten.
Eerst het duister:
‘Boeken zijn vandaag de dag niet meer dan een randverschijnsel in de wereld van de massamedia, die slechts oppervlakkig vermaak bieden en ons willen doen geloven dat deze wereld de best denkbare is. De verbreiding van ideeën wordt als gevolg daarvan veel strikter beperkt dan we in een vrije samenleving voor mogelijk hadden gehouden. De behoefte aan een publiek debat en vrijheid van meningsuiting, inherent aan het ideaal van de democratie, staat lijnrecht tegenover het toenemende streven naar maximale winst.’ (DB, p. 151/152).
Dan het licht:
In zijn nawoord bij de Nederlandse vertaling zegt Laurens van Krevelen, uitgever in ruste, dat Schiffrin na De Boekenbusiness is blijven denken over het vrije woord. Hij parafraseert een interview:
‘Schiffrin heeft nu zijn hoop vooral gesteld op zelfbewuste auteurs, die hun werk liever bij hun onafhankelijke uitgeverijen uitgeven dan bij concernbedrijven; op kritische lezers, die hun boeken liever kopen bij onafhankelijke boekwinkels in plaats van bij de grote internetboekhandels en ketenboekwinkels.’
Klein is groots.
Hoewel ik geneigd ben mijn schouders op te halen over die macro-culturele discussies over ontlezing en verbarbarisering van de samenleving - creativiteit, oorspronkelijkheid, kritisch vermogen lijken me unbreakable en als de geestelijke onderklasse en de armen van geest na een paar decaden verheffing toch weer liever afzakken naar het platvloerse: veel plezier daar - bevestigt het boek dat al die slimme, gevoelige, betrokken, eerlijke mensen die voor klein kiezen het aan het winnen zijn. Of in ieder geval, en dat is veel belangrijker, een blijvende sub/tegen/satellietcultuur aan het vestigen zijn.
Aan Schiffrins boek heb ik trouwens een leuke, nieuwe uitdrukking overgehouden: een manuscript onder je houden (p. 92, p. 160). Een nuttige term voor auteurs die niet aan commercial realism doen, die term is van Woods (How Fiction Works, p 230 e.v.), en nu nog bij een concernuitgeverij publiceren. Want over een paar jaar verschijnen de boeken van dwarse auteurs natuurlijk alleen nog maar bij zelfstandige uitgeverijen en bij auteurscollectieven. Om Steve Jobs te parafraseren: wat heb je bij de marine te zoeken als je ook kan inschepen bij een stelletje piraten?
Maar misschien vergis ik me hoor.
Oordeel zelf.
André Schiffrin, De boekenbusiness, Hoe het grote geld het boekenvak en het lezen heeft veranderd. Vertaald, uit het Engels, door Léon Stapper. Met een nawoord van Laurens van Krevelen. Uitgeverij Wereldbibliotheek, Amsterdam 2011.
Twee citaten.
Eerst het duister:
‘Boeken zijn vandaag de dag niet meer dan een randverschijnsel in de wereld van de massamedia, die slechts oppervlakkig vermaak bieden en ons willen doen geloven dat deze wereld de best denkbare is. De verbreiding van ideeën wordt als gevolg daarvan veel strikter beperkt dan we in een vrije samenleving voor mogelijk hadden gehouden. De behoefte aan een publiek debat en vrijheid van meningsuiting, inherent aan het ideaal van de democratie, staat lijnrecht tegenover het toenemende streven naar maximale winst.’ (DB, p. 151/152).
Dan het licht:
In zijn nawoord bij de Nederlandse vertaling zegt Laurens van Krevelen, uitgever in ruste, dat Schiffrin na De Boekenbusiness is blijven denken over het vrije woord. Hij parafraseert een interview:
‘Schiffrin heeft nu zijn hoop vooral gesteld op zelfbewuste auteurs, die hun werk liever bij hun onafhankelijke uitgeverijen uitgeven dan bij concernbedrijven; op kritische lezers, die hun boeken liever kopen bij onafhankelijke boekwinkels in plaats van bij de grote internetboekhandels en ketenboekwinkels.’
Klein is groots.
Hoewel ik geneigd ben mijn schouders op te halen over die macro-culturele discussies over ontlezing en verbarbarisering van de samenleving - creativiteit, oorspronkelijkheid, kritisch vermogen lijken me unbreakable en als de geestelijke onderklasse en de armen van geest na een paar decaden verheffing toch weer liever afzakken naar het platvloerse: veel plezier daar - bevestigt het boek dat al die slimme, gevoelige, betrokken, eerlijke mensen die voor klein kiezen het aan het winnen zijn. Of in ieder geval, en dat is veel belangrijker, een blijvende sub/tegen/satellietcultuur aan het vestigen zijn.
Aan Schiffrins boek heb ik trouwens een leuke, nieuwe uitdrukking overgehouden: een manuscript onder je houden (p. 92, p. 160). Een nuttige term voor auteurs die niet aan commercial realism doen, die term is van Woods (How Fiction Works, p 230 e.v.), en nu nog bij een concernuitgeverij publiceren. Want over een paar jaar verschijnen de boeken van dwarse auteurs natuurlijk alleen nog maar bij zelfstandige uitgeverijen en bij auteurscollectieven. Om Steve Jobs te parafraseren: wat heb je bij de marine te zoeken als je ook kan inschepen bij een stelletje piraten?
Maar misschien vergis ik me hoor.
Oordeel zelf.
André Schiffrin, De boekenbusiness, Hoe het grote geld het boekenvak en het lezen heeft veranderd. Vertaald, uit het Engels, door Léon Stapper. Met een nawoord van Laurens van Krevelen. Uitgeverij Wereldbibliotheek, Amsterdam 2011.
De Total Body Scan - een 3D-reis door uw lichaam
Het is eigenlijk meer een onder-werpje voor Aaf Brandt Corstius (ja, Aaf, jij schreef een tijdje geleden een lullig stukje over mannen met staarten, dus nu mag ik even terug-krabben), maar zojuist heb ik de gele boekjes bestudeerd die de Bijenkorf verspreidt in de aanloop naar De Drie Dwaze Dagen. Drie boekjes met respectievelijk 168 (donderdag), 104 (vrijdag) en 80 (zaterdag) pagina's vol, eh, artikelen. Jammer genoeg stond er niks tussen dat ik kan gebruiken, want ik heb best zin om iets te kopen. Evengoed heb ik zeer gefascineerd gelezen welke aanbieding de Bijenkorf ons doet op pagina 156 van het donderdagfoldertje: de Prescan® Dwaze Aanbieding! Er zijn twee varianten, één van Euro 895,- en één van Euro 449,-, in beide gevallen betreft het een 3D-reis door uw lichaam.Klinkt geil.
De toelichting is wat minder sexy. Het blijkt te gaan om een lichaamsonderzoek, om 'de APK voor uw lichaam'.
Ik citeer:
'Bij alle [alle?! hoeveel volgen er na de intake? ] onderzoekspro-gramma's worden de halsvaten, hart, nieren, lever, alvleesklier, galblaas, milt, blaas, prostaat (man) en eierstokken/baarmoeder (vrouw) onderzocht. Hierbij wordt gekeken naar risico op een herseninfarct, hersenbloeding en tia en de aanwezigheid van goed- en kwaadaardige tumoren, aneurysma's, ontstekingen, plaques in de vaten, longemfyseem, hartafwijkingen, gal- en nierstenen, cysten en slijtage.'
Op de foto die bij al deze wervende teksten staat afgedrukt zien we hoe een vrij terminaal ogende mijnheer preventief wordt afgelegd door een zorgprofessional. Om de een of andere reden heeft Ernst Daniël Smid, alias de barbier van Hilversum, zich ter rechterzijde van het scanapparaat opgesteld om ons deelgenoot te maken van het volgende inzicht: 'Als er iets aan de hand is kun je er maar beter op tijd bij zijn.'
Vanaf deze plek wens ik alle klanten en toekomstige klanten van warenhuis de Bijenkorf veel sterkte toe.
De Drie Dwaze Dagen beginnen op donderdag 29 september. Om 08.00 uur in de morgen.
The Empty Chair (VI)
Amnesty International bepleit de vrijlating van Liu Xiaobo.
Lees de column van Amnesty directeur Eduard Nazarski en teken de petitie.
Of de solidariteitsverklaring.
Eind september wordt de petitie aangeboden aan de Chinese autoriteiten.
Foto miniatuur replica Maarten Baas' The Empty Chair: Amnesty.
Tot zo!
Tot zo in één van onze spuuglelijke restau-rants!
Tot zo in één van onze riante slachthuizen!
Tot zo in één van onze smaakstoflaboratoria!
Tot zo op de jaarver-gadering van het convenant overgewicht!
En natuurlijk: tot straks op de afdeling oncologie!
'Nou, nou, nou... moet het weer zo negatief? Kijk ook eens naar de komkommer en de paprika die op dat broodje zitten!'
'Dat geel en dat rood zijn respectievelijk mosterdsaus en tomatenketchup en dat er bij de productie werkelijk mosterdzaad en tomaten zijn gebruikt, waag ik te betwijfelen. Die komkommer is natuurlijk wel hartstikke gezond. En dan vergat je de blokjes ui nog.'
Overigens zie ik bij herlezing dat ik zo naïef ben geweest McDonalds' hoogmoedige gebruik van het woord restaurant over te nemen, terwijl hun slobberhonken (zachte broodjes!) meestal zijn ingericht & uitgerust als de kantines van penitentiaire jeugdinstellingen, vooral dankzij die hufterproof zitjes die meteen een geinige indicatie geven van de manier waarop McD haar gasten (klanten) percipieert.
'Want?'
'Ze zien hun gasten als al dan niet incontinente hufters.'
'Ha,ha!'
'En zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten.'
'Ha,ha,ha,ha!'
The Empty Chair (IV)
Maarten Baas, The Empty Chair.
Amnesty International bepleit de vrijlating van Liu Xiaobo.
Nog steeds.
Er is een petitie.
Teken vóór 26 augustus 2011.
Foto: Amnesty.
