Ook als ze al lang hebben leren lopen, werken veel kinderen bij het scheppen van buitenkunst het liefst op hun knieën, hurken, handen en voeten.Misschien laten ze zich sturen door het woord ‘stoepkrijt’ of door het begrip ‘straattekenen’ en zou hun hoogstper-soonlijke evolutie van aapje tot tweebenig tekenaar sneller ver-lopen als het materiaal ‘steenkrijt’ was genoemd.
De meeste beeldend kunstenaars weten, of leren al snel, dat het veel prettiger is om staand te werken. Achter een ezel of aan een werkbank. Jackson Pollock hoort, met iemand als Hermann Nitsch, tot de weinige uitzonderingen die hun doeken op de grond legden/leggen.
Wat voor de benadering van de meeste kinderen pleit is dat het veel langer duurt voordat de regen een muurtekening heeft weggespoeld dan een straattekening – en de ontwikkeling van kindkunstenaars is nu eenmaal gebaat bij die snelle opeenvolging van scheppen en uitwissen.
Evengoed lijkt het meisje dat/de jongen die deze tekening heeft gemaakt, me een tikje slimmer (of luier - die twee zijn verwant) dan zijn of haar gemiddelde leeftijdgenoot. Of, ook verwant, trotser: ik buig voor niets of niemand. Ook niet voor de conventies van het stoeptekenen. Mijn figuren staan rechtop als ik dat wil.
De tekening. Een zeer eenvoudige mise-en-scène. Een moeder houdt haar dochter bij de hand. Het meisje heeft een hartvormige ballon vast. Geniaal detail: er loopt geen draad tussen kinderhand en ballon waardoor het gewichtloze hart nog lichter lijkt en werkelijk zweeft. De ballon heeft een eigen wil, net als die ballon in Le ballon rouge.
Het hart vervult hier de huisdierfunctie: het meisje is er de baas over zoals haar moeder de baas is over haar. Waarschijnlijk wil de tekenaar ook laten zien dat een meisje geen touw nodig heeft om een hart aan een lijntje te houden (grapje, grapje, sorry hoor).
De tekening doet denken aan die beroemde ballonmeisjes van Banksy (deze en deze). Die zijn vetter, nadrukkelijker, meer freezes uit een animatie. Dat maakt ze communicatiever. Maar persoonlijk vind ik deze krijttekening veel innemender. Subtieler. Echter. Bescheidener. En ook gewoon: mooier.
Hij is zo fijntjes gemaakt, alsof de kunstenaar (M/V) kleurpotloden heeft gebruikt in plaats van krijtjes. Wat me nog het meest bevalt aan het ding: het is gemaakt uit innerlijke noodzaak. Of om het wat minder zwaar te zeggen: voor de lol.
Het werk is niet te koop.
Het is voor iedereen. Geen kunsttheoreticus, curator of koper/eigenaar die tussen ons en het werk in gaat staan. De afbeelding moet concurreren met rozen die twee meter verderop bloeien, met elegante passanten en met wolken die door de hemel drijven. En mijn aandacht weet het werk in ieder geval vast te houden.
Mooie details: moeder lacht, dochter lacht. De figuren zijn vast naar het leven getekend, kijk maar naar de hardroze krijtstreepjes links die, naar ik vermoed, de lengte aangeven van moeder en meisje die model hebben gestaan voor dit portret.
De schuurmuur waarop deze tekening is aangebracht, bevindt zich trouwens op een meter of tien van een bushalte. Op een dag stappen moeder en dochter in. Ze gaan wandelen in het park, ze zijn op weg naar een verjaardag of haasten zich naar een familiefeest.
Verwant:
Teer.
Zomerjurkje, Zomerjurkje (II).
Morandi.
