De lange adem is te koop/bestelbaar in iedere boekhandel.
Beeld: Uitgeverij Wereldbibliotheek.
Eerder: de nieuwe Knol (VII)
summer isn’t just a merry tale
‘Summer’s like walking down a road just like this one, heading towards both light and dark. Because summer isn’t just a merry tale. Because there’s no merry tale without the darkness.’
Ali Smith, Summer (2020;p.289)
Zeker, de nieuwe Smith is soms stichtelijk, en af toe klef, maar zonder die eigenschappen zou het boek minder eigen, minder goed zijn; wat kritiek lijkt, blijkt dus een compliment. Summer is een onvermijdelijke roman.
Wat het vierseizoenenkwartet blijft Autumn (2016) mijn favoriet.
‘Waarvan akte.’
in aantocht – de nieuwe Knol (VII)
Hier nog een tikje onscherp, maar nu toch werkelijk echt in aantocht: De lange adem.
Vanaf dinsdag 15 september 2020 te koop, dan wel bestelbaar, in iedere boekhandel of literaire webwinkel.
Eerder: de nieuwe Knol (VI).
gek
'Nietzsche lost his reason because he thought too much. I do not think and therefore cannot go mad.
Said Nijinski, mad.'
David Markson, Reader's Block (1996;p.79).
de nieuwe Knol (VI)
De nieuwe Knol komt eraan.
De NED-LIT – waardeer
het, consumeer het.
Eerder: de nieuwe Knol (V).
Het berichtje van Enter is overigens van vorig jaar; Enter vond, terecht, dat ik eens wat haast vaart moest maken met de puntjes op mijn i's...
het innerlijk
‘Ze maakte aanstalten om iets te zeggen, bedacht zich, smeet
het portier dicht en vertrok met gierende banden. Ik bleef haar nakijken tot ze
achter aan de straat verdween. Ik was er klaar mee, eerlijk gezegd, en om te
voorkomen dat ik in een of andere bar zou belanden ging ik meteen naar huis.
Als eerste zette ik de radio aan, ruimde ik de fauteuil leeg en schoof die naar
de tafellamp, vervolgens stopte ik een kussen op de doorgezakte plek, legde
mijn sigaretten binnen handbereik en sloeg een boek open in een poging me over
te geven aan de lokkende innerlijke stem waarmee we lezen. Voor ieder van ons
anders als onze zielen anders zijn, hetzelfde als die hetzelfde zijn, maar in
elk geval perfect, zonder valse klanken, de ongeoefende stem die we misschien
al hebben voordat we krijsend ter wereld komen.’
De laatste zomer in de stad, Gianfranco Calligarich, (2020 [1973]; p.68). Vertaald uit het Italiaans (L’ultima estate in città) door Els van der Pluijm.
‘Die stem – hadden andere mensen die ook? Hadden alle andere mensen die ook? En wat was ze, die stem – was je die zelf, of niet, of niet helemaal, of was je die alleen op momenten waarop je je niet van jezelf bewust was? Misschien was ze je spiegelbeeld en viel ze met je samen zodra je haar betrapte. Of was zij de enige die ertoe deed en was al het andere omhulsel, net als je lichaam. Misschien was ze iemand die zich onophoudelijk met je voedde zonder dat je het doorhad. Moest je haar haar gang laten gaan of werd je als je niet oppaste haar gedweeë slaaf? En betekende haar aanwezigheid dat je zo’n beetje voor je uit ging mompelen als je oud werd? Hoe dan ook was ze er geweest zolang Louise zich kon herinneren: de innerlijke monoloog die bij het ontwaken werd opgestart en almaar doorging met redeneren, argumenten vergaren en formuleren, herformuleren en herschikken, vaak in de vorm van haar kant van een discussie met iemand die iets had gezegd of gedaan dat haar dwarszat.’
Pastorale, Stephan Enter (2019: p.107). Vertaald uit het Innerlijks door Stephan Enter.
De roman van Enter gaat over de effecten van het protestantisme, die van Calligarich over de doorwerking van de Tweede Wereldoorlog en de waardencrisis waarin die resulteerde bij de tweede generatie.
slotstad radio: beiroet
Het gesprekje valt hier terug te luisteren, vanaf de 98e minuut, ofwel na 1 uur en 38 minuten.
Foto: American University of Beirut, november 2016 (©Ton van de Langkruis, Writers Unlimited, slash, Winternachten).
her-ver-delen
‘My dad raised us to believe that paying taxes is an honor, that it goes to important things for everybody. We were never to complain about that shit, or be all about keeping your money or whatever. Now I look around and realize that was special. Money is seen as such a positive thing now, we try to get as much of it as we can and that’s okay because it equals success. It’s sad.’
Sarah Silverman in Judd Apatow’s, Sick in the Head (2016; p.411/412).
Linkenswaardig in deze: het vorige nummer van De Witte Raaf, een belastingspecial met daarin, onder veel meer, een boeiende bespreking van de nieuwe pil van Piketty.
Sarah Silverman in Judd Apatow’s, Sick in the Head (2016; p.411/412).
Linkenswaardig in deze: het vorige nummer van De Witte Raaf, een belastingspecial met daarin, onder veel meer, een boeiende bespreking van de nieuwe pil van Piketty.
