Een – al dan niet ‘feestelijke’ – boekpresentatie is een
partijtje/bijeenkomst in een boekwinkel of zaaltje waar een middelmatige
auteur zich, ten overstaan van vrienden en familie, door een geaffilieerde, middelmatige
collega laat verzekeren dat zijn middelmatige, jongste product een meesterwerk is.
Applaus! Een geënsceneerde signeersessie waarbij kennissen de rol van toegestroomd lezerspubliek spelen. Rode wangen, blije verwanten. Fotootje, drankje.
Kater.
Ik heb me er zelf ook schuldig aan gemaakt, aan eigengemaakte presentaties. Twee keer. Bij mijn tweede roman, Aphinar (2007), en bij mijn derde, Alles kan kapot (2011). Nooit spijt van gehad, nooit straf voor gekregen.
Dankzij COVID-19 hoefde deze nazomer geen presentatie voor De lange adem (2020) te worden overwogen. In plaats daarvan kon ik het boek gewoon even ophalen op de uitgeverij. Wel zo praktisch! Zeker zo feestelijk!
Op weg naar de hoofdstedelijke Van Eeghenstraat 93-95 zag ik overal zonnige voortekenen… Nabij Station Amsterdam Amstel fietste de zoon van Kees van Kooten… betekende dat dat mijn boek, waar bedoeld, zo grappig was als ik hoopte?… Dichter bij de uitgeverij kwam de grijze schrijver Rob van Essen me tegemoet rijden… ging mijn boek een grote commerciële prijs winnen?
En toen was de bestemming bereikt.
Boek gedrukt. Feestje gelukt. Fotootje maken – en weer naar huis.
Zeker, het heeft iets droefs, zo’n karige presentatie. Maar, al valt het genoegen van het schrijven zelf niet te overtreffen, reden tot vreugde is er eigenlijk pas als een boek
wordt besproken, verkocht, gelezen, bekroond, gecanoniseerd, vergeten.
de nieuwe Knol – mag ik u voorstellen?
De lange adem is verschenen bij Uitgeverij Wereldbibliotheek.
