Film: Rifkin’s Festival (2020).
Script & Regie: Woody Allen.
Verhaal: Tja… zie talloze andere Allens.
Verhaal, tweede poging: Een filmdocent die is gespecialiseerd in (cinema)klassiekers wil eigenlijk een roman schrijven, jammer genoeg voldoen zijn teksten niet aan zijn eigen maatstaven. Hij vergezelt zijn vrouw, een filmpromotor, naar een festival in San Sebastián (Spanje) en ontdekt daar dat zijn huwelijk voorbij is en zijn leven zinloos. Rifkin, zo heet de filmdocent, herinnert zich een zelfmoordenaar uit zijn kindertijd – dan verschijnt de Dood aan hem om hem erop te wijzen dat het leven weliswaar betekenisloos is, maar dat je het zelf kunt vullen met bezigheden en relaties die het toch de moeite waard maken. En als Rifkin maar gezond eet en genoeg beweegt zal de dood hem nog even met rust laten.
‘I’m a middleclass
Jew from Brooklyn,’ zegt Rifkin over zichzelf. En dat ‘middleclass’, geprivilegieerd, bedoelt hij verontschuldigend. Voor
hem zijn de Grote Levensvragen belangrijker dan politiek, want in een ideale
wereld worstel je nog altijd met existentiële problemen. Een opmerking die,
desnoods hier, buiten de filmwerkelijkheid, een tegenwerping verdient: zolang
niet iedereen de luxe heeft van die zingevingsvraagstukken is politiek toch echt
nog relevant.
De vrouw van de protagonist, Sue – vertolkt door Gina Gershon, bekend van Paul Verhoevens Showgirls (1995) -, is wat in straattaal ‘een construct’ heet. Je vraagt je af hoe ze er voor haar plastische ingrepen uitzag. Waarom worden er geen grappen over haar voorkomen gemaakt? Rust er een taboe op Plastische Chirurgie Grappen en durft scenarist Allen dat niet te doorbreken? Of kennen de VS een nieuwe esthetische standaard en moet het oog voor de schoonheid van een versneden brandwondengezicht/borstpartij worden verworven en loop ik, geborneerde Europeaan, in dat opzicht gewoon achter? Ik kom er niet uit.
Rifkin is grappig neurotisch (‘I’m a bit of a neatfreak myself’), ik vind acteur Wallace Shawn een prima Woody Allen stand in.
Eindoordeel: zon, mediterraan voedsel en voorspelbare grapjes. Ideaal vertier voor tijden van maatschappelijke stagnatie. Jammer dat het nog even duurt voor de bioscopen weer open zijn.
Eindoordeel, tweede poging: Rifkin’s Festival heeft een flodderig scenario en scherpe, harde
grappen zijn er niet meer bij, bij Allen. De film levert wel anderhalf uur
fijne flauwekul en goed komisch acteerwerk. De pastiches op filmklassiekers
maken dat de film zelf ook langer dan een paar jaar zal meegaan. Drie
ontbrekende reservebanden (3/5).
Het verlaten van het filmhuis stemde me melancholisch – ik heb tientallen uren bioscoopplezier aan Allen beleefd, ik zal zijn films opnieuw gaan bekijken als ze opnieuw op het grote doek worden geprojecteerd, toch kan ik me niet voorstellen, zeker nu corona talloze filmopnames vertraagt of afstelt, dat er nog veel in première zullen gaan. De cineast (1935) wordt dit jaar 86.
Titel van dit blogje: Rifkin zit in de multimorbide leeftijdscategorie. Pijn in de borst drijft hem naar een Spaanse arts, Jo Rojas, met wie hij een paar afspraakjes maakt. Ze vertelt dat ze op de verkeerde mannen valt en doet dan de uitspraak boven deze tekst. Haar man, een alcoholische kunstschilder, lijkt een banale imitatie van Maria Elena (Penélope Cruz) en Juan Antonio (Javier Bardem), het veel interessantere, gekwelde kunstenaarskoppel uit Allen’s Vicky, Cristina, Barcelona (2008).
Beeld: IMDB.
