Film:
Our Idiot Brother (2011).
Regie: Jesse Peretz.
Verhaal: biolo-gische boer belandt in de gevangenis doordat hij wiet aan een lokagent heeft verkocht en logeert - nadat hij vervroegd is vrijgekomen en heeft vastgesteld dat zijn vriendin een nieuwe vriend heeft opgedaan - bij zijn moeder en trekt daarna, afwisselend, bij zijn drie zussen in. Hij is de torpedo van eerlijkheid die, terwijl de kijker ronddobbert op de zee der verveling, huwelijks- en aanverwante bootjes tot zinken brengt.
Strekking/boodschap:
OIB is een inauthentiek pleidooi voor authenticiteit.
Oké: ik moest lachen toen Ned (Paul Rudd) zo’n tuttig pakje peuterappelsap voor zijn kruis hield en door in het kartonnetje te knijpen deed alsof hij door het rietje pieste.
Eindoordeel: één tot logeerbed verbouwde rubberen reddingssloep (1/5). Hoewel het te ver zou gaan om te beweren dat het uitzitten van
OIB een grotere bezoeking is dan het ondergaan van een onverdoofde zenuwbehandeling, bewijst de film wel dat anderhalf uur EEN FOKKING GEKMAKENDE EEUWIGHEID kan duren. Waarschijnlijk heb ik te weinig gevoel voor humor om
OIB te appreciëren – voor wie normaal gesproken naar sitcoms kijkt is dit misschien al een hele verbetering.
En: god, daar heb je Steve –
The Trip – Coogan weer. De uitspraak boven dit stukje komt uit de mond van zijn personage.
Noot voor de branche:
OIB draait ten onrechte in filmhuizen.
Soundtrack bij dit stukje: ‘
I wasted my nights,’ dacht ik toen ik langs de kassa naar buiten liep. ‘
You’ll never see me again.’ Maar morgen of overmorgen zit ik er weer natuurlijk.
Affiche: OIB-site.
