Eigenlijk had ik niet gedacht dat het er dit najaar nog van zou komen, maar opeens zat ik zondag toch in de trein naar de Anningahof.
Vanaf Zwolle C.S. is het twintig minuutjes fietsen langs weilanden en rivieren voor je bij de beeldentuin van de voormalige boerderij bent.
Zet hun site maar bij je favorieten, want dit is een beeldschone bestemming. Overvliegende ganzen. In de verte elektriciteits-masten en snelweggeraas. Afgelopen zondag was het landschap bovendien zo overzichtelijk als een vlag: een blauwe band boven, onder een band groen.
In het park staat mooi werk van onder anderen Armando, Kees Bierman, Karin van Dam, Jeroen Henneman, André Pielage, Simcha Roodenburg, Marc de Roover, Luk van Soom, Niko de Wit.
Maar ook als je niet speciaal geïnteresseerd bent in beeldhouw-kunst is het heerlijk om een beetje door de tuin te dwalen, een tijdje op een boomstambank (hout, beton) te hangen en je blik over bomen, gras, beelden te laten gaan.
De grootste verrassing van het buitenmuseum vind ik dat er zoveel te lachen valt, dat zoveel humoristisch werk er een plek heeft gekregen.
Zo heb ik hardop gelachen om het fantastische Lorry (2006) van Wouter Klein Velderman, gemaakt van een houten skelet met PVC-doek, om het briljante Ondertussen in de agrarische sector… (2010) van Paul Segers. En om Massacre, Herman Lamers’ kleine heuvel met een heel leger van strijdende putti die zijn gemaakt van ijzerdraad en zeer vergankelijke pur. De catalogus meldt: ‘Een beeld van dertig punkpeutertjes die tegen zichzelf en de wereld vechten.’
Hoogtepunt van de tentoonstelling is het beeld Hangende mannen (2003) van Tom Claassen. Dat is vooral een triomf van de kunst en van de verbeelding omdat Claassen maar een paar ingrepen heeft hoeven plegen om dood hout leven in te blazen. Ik vind het een weergaloos kunstwerk dat volgens mij nergens beter tot zijn recht zou komen dan op deze plek (hoog gras, verdorde bloemen). Het was ook groter dan ik op basis van foto’s had gedacht.
In het voorjaar ga ik terug, al is het alleen al om dit beeld van Claassen ook bij ander, harder licht en te midden van andere vegetatie te zien.
O, ja... laat ik de Ideale Schoonzoon Appendix niet vergeten: hoewel ik op de Anningahof netjes heb gevraagd of het me was toegestaan te fotograferen, weet ik eigenlijk niet/heb ik verzuimd te informeren of ik mijn foto’s daarmee ook zomaar op dit blog mag knallen. Mocht ik iemands copyright schenden: sorry. Als je de moeite zou willen nemen een bericht te sturen aan Eline Struweel (eline apenstaartje martijn knol punt en el) dan wordt het materiaal nog dezelfde dag verwijderd of wordt er in overleg een onderschrift of link bij geplaatst).
