We zaten op het dakterras van Maarten en Suzanne. Graciela, de mamita van Suzanne was over uit Colombia, dat was een extra mooie reden om samen te eten. Het uit-zicht op daken en boom-kruinen was prachtig.
We aten vlees, vis en Colombiaanse bieten-salade toen er een ballon door de strakblauwe hemel aan kwam drijven. Op een lager dakterras sloeg een terriër aan. Boven de rand van de ballonmand wuifde een bos bleke vingers.
‘Oeiwaai,’ klonk het vanaf de grachten.
‘Oeiwaai!’ antwoordde één van de ballonvaarders.
Ik moest denken aan Enduring love, aan de prachtige verfilming van Rutger Koplands poëzie door Gert de Graaff (een luchtballon die boven Hollandse bossen drijft (niet deze dus)), aan Krijt, aan het titelverhaal van Tommy Wieringa's Ga niet naar zee, maar vooral aan de lichtkogelparachute die we afgelopen december (oké, januari) vanaf ditzelfde dakterras zagen overzweven. Het was alsof hij was teruggekomen om te laten zien hoe groot hij geworden was.
Dat was een paar weken geleden.
Inmiddels is Graciela weer terug naar Colombia. Omdat ik er niet bij was toen ze haar verjaardag vierde, ging ik vorige week nog even langs om haar een goede reis te wensen. Ze was al helemaal mooi aangekleed voor haar laatste dag in Nederland. Op haar koffer lag een in plastic verpakt wit T-shirt met een afbeelding van de Domtoren en de tekst I ♥ utrecht.
Illustratie: Suzanne.
