Becca Rothfeld, All Things Are Too small, Essays in Praise of Excess (2024;p.217)
En:
‘Aesthetic culture as a whole would improve if audiences had the time and the education to cultivate their tastes.’ (Ibid. p. 9)
Haar referentiekader – Flaubert, Proust, Austen, Melville, Rilke, Johan Huizinga, Barthes, Bataille, Bergman, Rohmer, Chandler, Cronenberg – is wat belegen (geen wonder dat de bejaarde James Wood en de hoogbejaarde Cynthia Ozick een blurb voor het achterplat wilden leveren…), haar essays zijn conventioneel van vorm, haar progressieve ideeën zijn, in Europese ogen, tamelijk conservatief en ze waagt zich herhaaldelijk aan thema’s (ont-spullen, mindfulness, tv-series, Sally Rooney) die eigenlijk een gewichtsklasse te laag voor haar zijn, toch verveelt Becca Rothfeld geen minuut met de stukken die ze heeft gebundeld in All things are too small.
Ik heb althans erg genoten van haar welluidende, beheerste zinnen, van haar sarcasme – van haar gevoel voor humor tout court - en van haar apodictische energie. Het lijkt misschien wat paradoxaal om op te merken over het werk van een tamelijk agressieve auteur, maar al met al vind ik All things are too small vooral ontwapenend. Dat komt, denk ik, doordat Rothfeld af en toe iets over haar eigen leven vertelt – bovendien blijkt er in het laatste essay van de bundel een warmbloedige romantica in de harde, verstandelijk onderlegde critica te schuilen.
All things are too small is een revitaliserend pleidooi voor overgave, hechting, maximalisme en autonomie. Wie kan daar nou tegen zijn?
We want more! We want more!
Dankzij Rothfelds uitzinnige
aanstekelijke enthousiasme over de romans van Norman Rush (1933) zal ik die
niet lang ongelezen laten. Zijn debuut, de verhalenbundel Whites (1986), komt via boekwinkeltjes
alvast mijn kant op.
Van de gebonden editie van All things are too small bestaat zowel een Amerikaanse als een Britse variant – ook hier geldt: hoe meer, hoe beter. De duurdere, Amerikaanse is veel fraaier dan de modieuze, decoratieve Europese uitvoering.
Willen jullie meer of minder Rothfeld?
‘Wacht effe… dus jij verkiest een stofomslag met een schilderij van Hieronymus Bosch boven een modern, abstract voorplat?’
‘Klopt.’
‘Dan heb je zelf een
belegen referentiekader!’
‘Misschien is dat
hele lezen inmiddels hopeloos belegen.’
‘Dat lijkt me niet…
Zelf lees ik bijvoorbeeld bij voorkeur nadat ik net uit een vliegtuig ben
gesprongen en bungelend aan mijn parachute door de lucht zweef.’
‘Ja? Ik lees altijd ’t
liefst terwijl ik over de Afrikaanse savanne struin en de wilde dieren met
trapbewegingen op afstand houd.’
‘Lezen is een avontuur!’
---
De titel van dit stukje is gelicht uit een zin in Rothfelds stuk over
Sally Rooney: ‘I like Rooney when she gloats and strives, when she is limned
with the angry light of ambition.’ (Ibid. p.229). Moet je horen wie
’t zegt! Look who’s talking!
Afbeelding: van ’t internet geplukt.
Soundtrack: MORE, MORE, MORE.
