niets te zien

'Zij was enkele keren in de zaak verschenen tijdens korte verblijven van haar in de Hoofdstad voor de verkoop van het appartement met de witte banken op de heuvel. Bezoeken altijd en alleen in het gezelschap van vertegenwoordigers van haar eigen geslacht en, zoals Santandrea onwillekeurig had opgemerkt, weliswaar altijd met spottende glimlach om de fors uitgevallen mond, maar ook met aanhoudende blikken in het rond. Alsof ze op zoek was naar iemand. Maar ook zonder ooit vragen te stellen, wat dat betreft. Alleen een licht verstarren van haar uitdagende glimlach wanneer ze na de stilzwijgende inspectie haar aandacht weer richtte op Santandrea of op haar begeleidster, om later de zaak te verlaten met een laatste blik achter zich ook al wist ze dat er niets te zien was.' 

Gianfranco Calligarich, In de omhelzing van de rivier (2022 [2018]; p.211). Uit het Italiaans vertaald (Privati abissi) door Manon Smits.

In de omhelzing van de rivier handelt over de ongelukkige geschiedenis van Alessandra en Tommaso.

Het boek zal me, onder meer, bijblijven door het Leitmotiv van meeuwen die, net als de rivier, de zee in herinnering roepen. Zie bijvoorbeeld pagina 19, p. 103-104 en p. 207.

Bij wijze van service voor lezers die de roman niet bij de hand hebben, tik ik het tweede voorbeeld even over:

'Op de daken en overal rondom lag de ochtend. En op het kruis van de koepel een meeuw die met kleine mechanische rukjes van zijn kop de hemel om hem heen bestudeerde. Alsof hij wilde vaststellen wat voor dag het zou worden, terwijl hij nu en dan de aanvallen van andere meeuwen die ook op het kruis wilden komen zitten afweerde. Dat was begrijpelijk. Ook al zat hij op een kruis, de meeuw had toch een goede observatiepost veroverd en die wilde hij behouden. Toen ineens, zonder verdere aanvallen van de andere meeuwen en alsof hij inmiddels voldoende wist over de dag, was hij met gespreide vleugels in het gedeelte van de hemel richting de rivier gedoken.'

Uit vrees dat In de omhelzing van de rivier minder zou zijn dan Calligarichs De laatste zomer in de stad heb ik het tot meer dan een jaar na verschijnen laten liggen. Dat was dom.