de grenzen van geloofwaardigheid

‘De belangrijkste reden waarom ik voor het bedrijfsleven en meer in het bijzonder voor Shell koos, was dat ik vond en vind dat links Nederland het bedrijfsleven niet aan rechts Nederland moet overlaten. Als je vindt dat het bedrijfsleven een belangrijke en legitieme rol speelt in de samenleving, moet je er ook in kunnen functioneren. Waarbij ieder voor zich steeds goed de grenzen van zijn of haar geloofwaardigheid in de gaten moet houden.’

Wouter Bos, Dit land kan zoveel beter (2005;p.30)

De verleiding hier een bijdehand regeltje commentaar onder te tikken weersta ik.

Door alle 157 pagina’s van deze als boek vermomde beleidsnotitie te lezen heb ik me, vermoed ik, bij een uiterst select groepje geschaard. Wat een saaie tekst! Het is louter knikkebollen boven ambtelijke taal, zalvend gebabbel, verkiezingsklets, modieuze gemeenplaatsen en (management)clichés.

Dit is Belangrijk, dat is Belangrijk. We Moeten dit, we Moeten dat. Geflipte troep waar een normaal mens totaal van op tilt slaat. 

Dit boek kan zoveel beter minder slecht.

Shellpikkie Bos tikt wel een paar ware, interessante regels over solidariteit, lotsverbondenheid, saamhorigheid en (dus) het belang van een brede publiek sector:

‘Denk aan de docent, de verpleegkundige, de medewerker van het CWI, de politieagent, de jeugdwerker. Zij zijn dragers, uitvinders, ontwikkelaars en ambassadeurs van de publieke moraal.’ (Ibid. p.90).

Maar als ik moest kiezen tussen euthanasie of dit boek herlezen, dan koos ik voor het eerste. Sterker: dit boek nog een keer lezen = inslapen. Je verveelt je dood.

Waar waren we? Nergens. Dat is 't lot van 'n blog. Ze komt nergens vandaan, gaat nergens naar toe. (Is een blog een hij of een zij? Als je het niet kunt vastpakken is het een zij, toch?, dat was toch het ezelsbruggetje? Was dat het ezelsbruggetje? Wat was ’t ezelsbruggetje? Is er een universeel ezelsbruggetje voor ezelsbruggetjes? Een soort wachtwoordmanager? Laat maar).

Achterin zijn werkstuk bedankt Bos zijn vrouw, journaliste Barbara Bos, voor haar liefde, steun en commentaar. Ben zeer benieuwd naar haar bevindingen van destijds. ‘Dit gaat geen hond lezen, Woutebout.’ Schreef ik maar half zo belabberd als Bos, dan zou m’n vriendin me ’t huis uit flikkeren.

Wat opvalt aan dit boekje is dat Bos in 2005 niet eens voorzag dat Oekraïne in 2022 zou worden binnengevallen door Rusland. Echt PvdA! Ze kunnen niet eens de toekomst voorspellen! Slappe hap. Biezen pakken. Wegwezen. Tjonge, jonge.

Bouter Wos, fanatieke carrière-eikel met je talentloze staaltje flutpruts. Schelden doet geen pijn, sla Gerrit Komrij. Sla Gerrit Komrij er maar op na. Of Jeroen Brouwers. W.F. Hermans, Lodewijk van Deyssel. Of hoe al die ouwe, dooie zeikerds ook mogen heten.

Ja, nee, precies: meer creativiteit een creatiever kwalificatie dan het fletse 'flutpruts' verdient Bos' druksel niet.

Masochisten wordt van harte aangeraden een exemplaar van Bos’ boekje aan te schaffen. Internethandelaars bieden het aan vanaf twee euro per boek, exclusief verzendkosten.

‘Waarom schrijf je over ouwe meuk?’

‘Teksten zijn voor de eeuwigheid.’