'Ik wil dat hij komt,' zegt Christine, aan de voet van de heuvel zittend, haar hand beschermend over haar ogen gelegd, de hemel is wit en wolkeloos. 'Ik wil dat de orkaan komt, verdomme.'
'Als hij komt dan doe jij het in je broek, verdomme,' zegt Kasper, die achter haar staat, hij kijkt naar haar nek, ze is bruin geworden, de huid op haar schouders is aan het vervellen. 'Jij zult huilen en schreeuwen. Een orkaan is geen sensatie. Een orkaan is verschrikkelijk, jij wilt dat hij alle beslissingen van je overneemt, maar niet ten koste van het eiland, niet ten koste van mij.'
Uit: Orkaan (Something farewell), opgenomen in Judith Hermanns verhalenbundel Zomerhuis, later (1999 [1998];p.39). Vertaling: Joke Gerritsen.
O, ja, dacht ik bij het inkijken van de Nederlandse editie van Lettipark, waarover een andere keer, het debúút van Hermann, dát staat ook al jaren op mijn Te Lezen Lijst.
Bij verschijning werden de verhalen uit Zomerhuis, later 'tijdloos' genoemd. Wie ze, zoals ik, in 2021 pas leest, of las, ervaart het tegendeel: wat een gedateerde (on)modieuze teksten!
De verhalen, kórte verhalen is hier juister, staan - zoals de hele
samenleving deed aan het vermeende einde van de geschiedenis - met de rug naar
alles wat literatuur in 2022 zo interessant kan maken: globalisering, commercialisering, digitalisering, discriminatie,
vervuiling, consumentisme, liberalisme, privileges, disruptie.
Hermanns verhalen zijn op een berekende manier
suggestief, gemaakt 'artistiek', gezocht, geforceerd, wezenloos. Ze kenmerken zich door veel relatiegedoe, eenzaamheid, ontevredenheid en
machtsspelletjes uit verveling.
De negen teksten in Zomerhuis, later zijn beknopt en de stijl is sober, dat hoeft
natuurlijk geen beletsel voor grote literatuur te zijn, maar hier weerspiegelt de schrale
vorm schrale inhoud.
Ik vond het grappig om dankzij Hermanns verhalen weer even in een tijd te verwijlen waarin nog werd gerookt en telefoongesprekken via de vaste lijn werden gevoerd, toch kwam ik bijna niet door het boek heen. Vreemd om te bedenken dat dit boek verscheen in een tijd waarin bijvoorbeeld ook Infinite Jest (1996) al leverbaar was.
De negentiger jaren waren duidelijk niet de tijd van DFW, eerder, zoals Hermanns bundel laat merken, die van auteurs als Bret Easton Ellis.
Zomerhuis, later: de jaren negentig als stilte voor de storm.
