‘Op dat moment vroeg ik me af hoe oud deze man was. Hij was zichtbaar ouder dan vijftig. Vijfenvijftig, zo zei hij mij. Hij heette Elzéard Bouffier. Hij was eigenaar van een boerderij op de vlakte geweest. Daar had hij zijn leven opgebouwd. Hij had zijn enige zoon verloren en daarna zijn vrouw. Hij had zich teruggetrokken in de eenzaamheid waar hij het genoegen smaakte van een traag leven met zijn schapen en zijn hond. Hij had vastgesteld dat dit land ten onder ging door gebrek aan bomen. Hij voegde eraan toe dat hij, omdat hij niets belangrijks te doen had, het besluit had genomen iets aan die stand van zaken te doen.’
Jean Giono, De man die bomen plantte (2001 [1953];p.17). Vertaald uit het Frans door Ernst van Altena. Het schitterende verhaal is nog gewoon leverbaar.
Ook prachtig: Giono’s roman Heuvel (2020 [1929]), verschenen bij Uitgeverij Vleugels.
En nu publiceert Uitgeverij IJzer De huzaar op het dak (2021 [1951]).
