‘De ochtend van de verhuizing, een paar dagen voor het begin
van de lente, werd de piano stevig vastgemaakt en met een opvallend gebrek aan
behoedzaamheid naar de terrasdeur geduwd, zodat Gilles protesteerde. Rustig
aan, dat ding is nog kwetsbaarder dan een pasgeboren baby. Hij werd op de rand
gehesen, werd opgetild met de haak van de kraan en begon langzaam te zakken.
Gilles stond op het trottoir toe te kijken en deed zijn ogen dicht telkens als
het instrument vervaarlijk begon te schommelen, zodat het wel leek of de touwen
zouden knappen en het op straat te pletter zou slaan. Als door een wonder kwam
het meubel behouden beneden en Gilles gaf het liefdevolle klopjes, een beetje
zoals je een dierbare persoon in je armen sluit die levend van een veel te
lange reis is teruggekeerd. Daarna moest het instrument in de vrachtwagen
getild worden en de last was zo zwaar dat Gilles de verhuizers een handje moest
helpen. Pianoverhuizers zouden in aanmerking moeten komen voor de hoogste
maatschappelijke onderscheidingen dacht hij, hijgend als een postpaard, terwijl
zijn rug en zijn knieën bogen onder de honderden kilo’s en zijn armen
ontzettend veel pijn deden. Ik vind dat we onverwijld, radicaal en definitief
de privileges moeten afschaffen, nieuwe elites in het leven moeten roepen en
het begrip adel een nieuwe invulling moeten geven.’
Ségolène Dargnies, Piano
ostinato (2019 [2019];p.62/63), vertaald uit het Frans door Marijke Arijs.
Een concertpianist zakt in een depressie en zwemt zich daar
weer uit. Zijn gesteldheid wordt weerspiegeld door het besneeuwde/bevroren
(p.29) dan wel bloeiende (p.69) Parc des Buttes-Chaumont.
Het gegeven van Piano
ostinato is wat conservatief, situaties en psychologisering zijn
clichématig en de tekst wemelt van de staande uitdrukkingen*, toch is Ségolène
Dargnies’ debuut bepaald onderhoudend. Door z’n geringe omvang, economische
verteltrant en lichte toon lijkt het me ook bij uitstek geschikt voor lezers
met weinig tijd. De Nederlandse editie is bijzonder smaakvol vormgegeven.
De recensie die Margot Dijkgraaf in 2019 aan Piano ostinato wijdde is bijna
nog fraaier dan het boek zelf: zie hier.
*Noot
Dat alles is ook wel passend, aangezien de protagonist uitvoerend
kunstenaar is.
