De zetproef meegerekend heb ik tussen 2015 en 2020 twaalf keer een integrale uitdraai gemaakt van het manuscript van De lange adem. Wat doe je met die berg papier? Narcistische(r) auteurs ruimen hun troep zooi niet netjes op, maar dumpen die bij 't Letterkundig Museum Literatuurmuseum te 's-Gravenhage.
Onethisch, want voor je 't weet voelt een promovendus in spe zich genoopt haar of zijn leven te verkloten met het vergelijken van de verschillende manuscript-versies van je roman en om een wetenschappelijke editie van 't boek te verzorgen. Gaap, gaap. Het is al erg genoeg dat auteurs (m/v) zoveel tijd verkwisten met het intikken en uitdraaien van hun woordhandel.
Mijn eigen berg bewaard werk mag zich in een hoek van de logeerkamer nog even liggen aanstellen om in april dan toch onverbiddelijk versnipperd in het Paasvuur te worden geflikkerd. Alles wat je kunt bijdragen om te voorkomen dat een ander zijn/haar leven vergooit is een opdracht je morele plicht.
de nieuwe Knol - verbeterde receptuur!
'Maar als dat, inclusief de zetproef, twaalf versies zijn, dan is de gedrukte tekst dus eigenlijk versie dertien?'
'Klopt.'
'Nou... veel geluk ermee.'
