Op zich ben ik best handig met computers, dacht ik, toch bleek in de bioscoop dat ik een kaartje voor On the Rocks had gekocht, niet voor Rocks. Geen probleem, heerlijke, ongecompliceerde anderhalf uur beleefd. En Rocks nadien snel
ingehaald.
Eindoordeel On the Rocks (2020): geforceerd politiek correcte frivoliteit, twee grijze Paris Review shirts (2/5). Please, Sofia Coppola, maak de belofte van je eerdere films waar!
Grappig: de protagoniste van On the Rocks is schrijfster. We zien haar braaf zitten achter een Apple – het bedrijf dat Coppola's film heeft gefinancierd. Lezen doet de schrijfster niet. Wel heel geruststellend om te weten dat geprivilegieerd New York druk in de weer is met het afbouwen van het patriarchaat.
Maar ik ging dus naar Rocks.
Film: Rocks (2019).
Regie: Sarah Gavron.
Verhaal: Alleenstaande moeder Funke laat haar kinderen, de Brits-Jamaicaans-Nigeriaanse tiener Rocks en haar broertje Emmanuel, achter in hun huurflat. De moeder van Rocks moeder zit in Lagos; die kan haar dus ook niet helpen.
Aanvankelijk redt Rocks, Shola Omotoso, zich redelijk. Pas nadat ze de envelop met geld die haar moeder heeft achtergelaten is kwijtgeraakt, raakt ze echt in de problemen. Ze brengt een nacht door in het rijtjeshuis van haar Somalische vriendin Sumaya, maar is uiteindelijk niet in staat zich te laten helpen. Doordat Rocks heeft geconcludeerd dat je - als je zelfs niet van je moeder op aan kunt – er altijd helemaal alleen voor staat, vraagt ze niemand om hulp en brengt ze zichzelf steeds dieper in de ellende.
Het gaat – om een paar spoilers weg te laten – steeds slechter… tot 't min of meer goed komt.
De verwording van Rocks wordt afgewisseld met totaalshots van Londens skyline, overvliegende Boeings/helikopters en de hemel boven Hastings. Deze sequenties geven het verhaal, letterlijk, lucht.
Rocks, de film, is eerlijk over jaloezie en rivaliteit in een vriendinnengroep en eindigt met een overtuigend vertoon van solidariteit.
Het verhaal is streetwise over de multiculturele samenleving. De witte tiener Agnes voelt zich een buitenbeentje tussen alle meiden van kleur in het vriendinnengroepje; Rocks voelt zich nee, wordt gediscrimineerd door een immigrant, een hotelier, met een lichtere huidskleur dan zij; en Rocks maakt tijdens een ruzie met haar beste vriendin, moslima Sumaya, zelf een lullige opmerking over haar (Sumaya’s) hoofddoek.
Twee keer worden er ‘instanties’ ingeschakeld om Rocks te helpen. Beide keren door witte Engelsen (een buurvrouw, vriendin Agnes). Bij een openbaar nagesprek met de regisseuse zou ik vragen of dat toeval is.
Eindoordeel Rocks: prachtige film. Ontroerend, niet sentimenteel. Vier vrijgelaten kikkers (4/5).
Waarom is de kleine Emmanuel zo dol op dinosauriërs? Ik denk: dino’s hebben ooit echt bestaan, maar zijn nu van de aardbodem verdwenen, net als zijn moeder.
