‘Ja,’ zuchtte Shakespearekenner JWM na afloop van de voorstelling. ‘Dit is een heel mooie King Lear.’Ik houd mijn mond zoals uw vriende-lijk gezicht mij vraagt – laat de recensenten maar recenseren. Oké, natuurlijk had ik – verwend door Rosencrantz & Guildenstern are dead en Hoofd zonder wereld – op iets meer slapstick gehoopt, maar in deze Lear als blijspel valt genoeg te lachen – met een heerlijk opgerekte sterfscène (door Martijn Nieuwerf) als hoogtepunt. Er wordt vrij en intelligent op vertaling, bewerking en spel gereflecteerd en dictie en vooral tekstbehandeling zijn, zoals altijd bij ’t Barre Land, voorbeeldig – alsof je Shakespeare's regels woord voor woord ziet oplichten (karaokescherm, autocue).
Oordeel: 4 verkoelende sponzen (4/5).
‘Waarom oordeel en geen eindoordeel?’
‘De première is donderdag pas.’
‘…’
‘'t Barre Land speelt King Lear in een nieuwe vertaling van Erik Bindervoet en Robbert-Jan Henkes. Mocht je het stuk niet kennen, King Lear bedoel ik dus, dan zou ik proberen de integrale, geheel ontschrapte vertaling te lezen vóór je naar de voorstelling gaat.’
Toneel is natuurlijk lang niet zo belangrijk als tanks, asfalt en kantoren zijn, maar die wetenschap in aanmerking genomen, zou ik nauwelijks een beter argument voor structurele kunstsubsidie kunnen aanvoeren dan de gerijpte kwaliteit van voorstellingen van ’t Barre Land.
Koning Lear is tot en met zaterdag nog te zien in De kikker (Utrecht), volgende week in Frascati (Amsterdam) en daarna nog in het hele land.
Ontwerp opgeprikte & gefotografeerde strooibiljet: Herman van Bostelen.
