Veilig

Ter illustratie/adstructie van de mededeling/stelling dat ik met plezier in een multiculturele wijk woon, noteer ik wat ik ontdekte nadat ik vanmorgen had geconstateerd dat mijn fietssleutel foetsie was (vet Freudiaans: ik moest naar de tandarts (een dichter zou zeggen: die sleutel was verzonken in het grote gat in mijn kies dat ik probeerde te ontkennen)): de sleutel stak nog in het fietsslot! Sakkerlootjes! Mijn fijne roestkleurige jaren zestig Gazelle had drie, vier dagen voor het meenemen gestaan! Maar dat was dus niet in praktijk gebracht, dat meenemen door derden… Een pessimist zou zeggen: zware tegenvaller. Mij beviel het kleine stadswonder wel. De mensen bij mij in de wijk, honderden bewoners en honderden passanten, zijn blijkbaar allemaal even aardig en eerlijk: Nederlanders én nieuwe Nederlanders. Laat de P.V.V. het maar niet horen.