Context

Ik droomde dat ik een kapsalon runde in het Centrum van Utrecht. Op een ochtend ging de telefoon. De Biënnale van São Paulo: of ik wilde deelnemen. Tuurlijk. Geen enkel probleem. Leuk. Koffers pakken, ernaartoe vliegen. Eerst naar het hotel, vervolgens met de taxi naar de grote hallen waar het evenement plaatsvond - pas toen ik in een enorme loods stond en overal kunstenaars bezig zag met het opstellen van projectieschermen en sokkels en objecten en schilderijen en installaties, realiseerde ik me weer dat ik kapper was. Een enorme zweetaanval (winterdekbed!) was het gevolg. Waarom hadden ze mij gebeld? GVD! Wat was dit voor vergissing?! GVDGVD! Uiteindelijk heb ik een caféstoel neergezet en bood ik passanten (verzamelaars, kunstliefhebbers) aan om zich te laten blonderen. Ik kan niet zeggen dat mijn actie resulteerde in het absolute conversation piece van de editie 2014, maar mijn performance – die bestond uit alleen piekjes blonderen, Totale Blondatie óf een arrangement van verschillende geblondeerde lokken - kreeg zeer welwillende kritieken en werd rijkelijk geduid.

‘Wat grappig! Ik wist helemaal niet dat jij zo goed kan knippen.’
‘Het was een droom.’
‘Ah, kut! Sorry.’
‘Hoef je toch geen sorry voor te zeggen?’
‘Het komt doordat het geschreven tekst is, dan vind ik het moeilijker om de verschillende lagen uit elkaar te houden. Tussen de verschillende werkelijkheden zeg maar. Hoe noem jij dat ook alweer?’
‘Nou jij… ik… gecertificeerde geleerden spreken graag van: ontologische niveaus.’
‘Onlogische niveaus. Tja: de term zegt het eigenlijk al.’