Al het werk van Michael Pollan is, vind ik, de moeite waard. Vooral The Omnivore’s Dilemma (2006) en In Defence of Food (2008) kan ik je echt aanbevelen. Pollan’s onderwerp lijkt ‘voedsel’, maar in wezen is hij gepreoccupeerd door ‘vervreemding’ en het opheffen daarvan. Zijn vrolijke, gefundeerde activisme is, vind ik althans, erg aanstekelijk. In april 2013 verschijnt er een nieuw boek van Pollan, vandaag vertelt hij er iets over in zijn nieuwsbrief:
'The industrialization of agriculture is inextricably bound up with the industrialization of eating — the fact that most Americans today are outsourcing the preparation of their meals to corporations. It turns out corporations don’t cook very well, and the cost of letting them try – to our health and the health of our families and communities — is far too high.
Unless people are willing to take back some of the work of cooking, the food chain is likely to remain too long, too opaque, and too destructive. (It’s hard to break free of the industrial food economy, or support local food chains, if you don’t know what to do with fresh produce.).
What I discovered – in the course of apprenticing myself to a series of gifted cooks, pit masters, bakers, and fermenters — is just how gratifying reclaiming this part of life can be — and how much cooking has to teach us about nature, on the one side, and community on the other.'
Dat wordt een heel fijn boek.
Abonneer je vooral zelf op Pollan’s nieuwsbrief.
Grappig: diskjockey Jeroen van Inkel spreekt de luisteraars van zijn middagshow altijd aan met ‘vrienden’, Geert Wilders doet hetzelfde met de leden van zijn politieke partij en Michael Pollan gebruikt het woord als aanhef van zijn groepsmails: ‘Friends,’.
‘Conclusie?’
‘Iedereen die iets wil van anderen is geneigd het woord ‘vriend’ ijdel te gebruiken.’
‘Mooie analyse, vriend.’
‘Haha. Like! ;)’
‘…’
‘Samenzweren kun je leren.’
skip to main |
skip to sidebar
