‘
Writing by hand and typewriter not only brings out the best in me – it brings out stuff I never would have dreamt was there…. It is this – not improvement, but transfiguration of the contents of my head that I am addicted to. It is astonishing when it happens – magical – and it simply doesn’t happen on a computer.’
David Foster Wallace in een brief van 14 november 1993 aan Sven Birkerts.
Uit: D.T. Max,
Every Love Story is a Ghost Story, A Life of David Foster Wallace,
Chapter 5: ‘
Please Don’t Give Up on Me’ (Granta,
London, 2012; p.317, noot 29).
De biografie blijft natuurlijk een sneu genre – gericht op de niche van ouwe wijven (m/v) die bij een krimpend leespubliek niet alleen relatief maar zelfs absoluut blijft groeien; de vaak onfrisse belangstelling voor schrijverslevens moeten we, volgens mij, duiden als verkapte ontlezing (die me au fond onverschillig laat, mensen blijven altijd liegen, mensen blijven altijd fantaseren, mensen blijven altijd verschuiven en verdichten) – maar D.T. Max laat zijn verhaal niet eindeloos uitdijen en legt relevante verbanden tussen leven en werk van zijn onderwerp.
Every Love Story is a Ghost Story is niet zo interessant als
Although of course you end up becoming yourself (2010), maar is de gang naar
de zelfstandige boekhandel wel waard.
Max verwerkt ook fijne
Infinite Jest-citaten in zijn tekst:
‘
Logical validity is not a guarantee of truth.’
En:
‘
Choose with care. You are what you love, no?’
‘Waarom heb je een stuk doorgestreept?’
‘Om nuance aan te brengen.’
‘?’
‘Sommige dingen zijn waar en onwaar tegelijk. Ik vind mijn mening over biografieën lelijk, bekrompen, dom en onverdraagzaam, terwijl ik toch vind dat die een beetje gehoord moet worden.’
‘Een beetje gehoord… Zoals een splinterpartij in de kamer?’
‘Zie die strepen als de hand voor je mond bij een niesbui.’
‘Ga je dat ook in je boeken doen?’
‘Zeker.’
