Een schreeuw onder waterValse papieren

'De nachtportier van mijn gebouw is een van die uitstervende exemplaren die nog altijd zelf sigaretten rollen. In de tien minuten dat het tijdelijke, zalige oponthoud van mijn laatste sigaret van de dag en zijn eerste van de dienst duurt, heb ik vriendschap met hem kunnen sluiten.

Wat jij zou moeten doen, zegt hij wanneer ik er weer ben, later dan gewoonlijk en uitgeput, en wanneer we klappertandend een sigaret opsteken onder aan de brandtrappen van het gebouw, is hier zo snel mogelijk vertrekken. Alleen maar terugkeren om je te wassen en om te eten, nooit om te slapen, want wie zijn nachten doorbrengt in verschillende huizen – appartementen, slaapkamers, pensions, hotels, geleende kamers, vreemde bedden – leert zijn intimiteit steeds meer en misschien ook wel beter kennen.
'

Uit: Valeria Luiselli’s Valse papieren (Papeles falsos (2010)). Vertaald door Merijn Verhulst. Uitgeverij Karaat (2012;p.115/116).

Mijn favoriete paragrafen uit VP – dat dus uit hoofdstukken en subhoofdstukken bestaat, inderdaad – zijn Jardín Pushkin (p.69/70), over de dichter Pessoa, met de eerder genoemde knipoog naar Cees Nootebooms Het volgende verhaal, en Gevaarlijk kruispunt (p. 86-89) over de zelfmoord van stotterdichter Gherasim – je t’aime passio passionnément – Luca.

Rode draad in de narratieve essays waaruit VP is opgebouwd: de natte stad. Eventuele erotische connotaties komen uitsluitend ten laste van jouw reputatie en eerzaamheid.

Hé, over publicaties van zelfstandige uitgeverijen gesproken: op vrijdag 5 oktober presenteert Maarten Asscher Uitgeverij Wereldbibliotheeks nieuwe nummer van Armada, tijdschrift voor wereldliteratuur (Spui 25).

Voorplat Valse papieren: André da Lola voor Uitgeverij Karaat.