Film: Now what?Genre: documentaire.
Regie: Menna Laura Meijer.
Verhaal: de documentaire opent met Colin Benders/ Kyteman's afscheidscon-cert in de Heineken Music Hall op 11 december 2009 en beantwoordt de vraag die de titel stelt.
Het antwoord luidt: een eigen studio, een nieuwe plaat.
De weg ernaartoe is een: lijdensweg. Maar aangemoedigd door zijn moeder ('muziek is je karma') en gefaciliteerd en geestelijk gevoed door zijn vader ('groot denken') en zijn vrienden werkt hij naar een nieuw album.
Na een onbarmhartig harde winter zie je heel snel: een waas van gras over het land komen. 'De buitenwereld volgt vanzelf wel,' schrijft Benders als hij in IJsland zijn creatieve zelfvertrouwen hervonden heeft.
Wat een geweldige film is Now what? Ook als kunstwerk: een interessant onderwerp, natuurlijke afwisseling van pratende hoofden, homevideo's, concertregistraties en beelden van het bouwen van Kytemans vrijstaat Kytopia.
Bij het napraten struikel je over je indrukken. Hoe vader en zoon grinniken als ze in de trein een belastingaanslag openmaken! Dat vriendinnetje dat Colin als hij op reis gaat naar India vraagt haar verjaardag niet te vergeten! Vriend reus die op het glas naast de deurbel ademt zodat hij in de condens een hartje voor Colin kan tekenen (waarna hij bij het verkeerde appartement aangebeld blijkt te hebben). Vloeimans en Kyteman die even een partijtje staan te blazen in de kale Kytopia loods! Kyteman: de kluizenaar die de oude kunstenaarsdroom van het collectief waarmaakt.
Wat ik erg sterk en integer vind: is dat Menna Meijer steeds laat merken dat de documentaire háár visie op Colin Benders/Kyteman is. Zo bevat Now what? een aantal sequenties waarin je Benders in het niets ziet staren waar Meijer abstracte klanken onder heeft gezet (alsof we horen hoe er in Benders hoofd nieuwe composities rijpen). Het brein achter Kyteman lijkt diens onverwoestbaar blije vader - een onweerstaanbaar vrolijke Utopist, een filosoof met een verleden als kraker en acteur die weet dat waanzin en anarchie het wezen van creativiteit zijn.
De beelden van Colin die staat te musiceren of staat te dirigeren: zijn fantastisch - die volslagen Dionysische blik in zijn ogen. Alsof de Goden de creatieve waanzin rechtstreeks bij zijn kruin naar binnen gieten en dat hele gezicht en dat hele magere lijf in een magische brand steken. Binnenstebuiten gekeerde hypersensitiviteit.
Als er een vrije wil bestaat dan toch niet voor kunstenaars lijkt NW te zeggen: zij zijn slaven van hun talent.
Bij het verlaten van de bios denk je: wat als het nou straks weer eb wordt in dat hoofd van Benders? Maar fok it... nu is het vloed, ren die golven in... Mocht het nodig zijn dan zullen zijn ouders en zijn vrienden Colin wel weer een beetje in de gaten houden.
Een fantastische, integere, verdrietige, geestige documentaire.
Eindoordeel: vier halfhoge rode schoentjes (4/5). Zien.
Filmposter: 100% halal.
