Film: Drive (2011).Regie: Nicolas Winding Refn.
Prachtig gemaakte fop-cinema in de categorie Black Swan: score, be-lichting, karakters en het vele bloed bespelen uit-eindelijk maar één nare, donkere snaar in het rep-tielenbrein: die van de angst.
De schrandere analyses waar de geestelijk labo-ranten van Martijn Knol Punt En El slash Martijn Knol Punt Blogspot Punt Kom hun faam mee hebben verworven, ketsen af op het koetswerk van deze lege film.
Over narratieve en psychologische sjablonen valt niks te zeggen omdat er niks over te zeggen valt. Dus ik haal Jaap van Heusden weer even aan: gasten, de wereld staat in brand, welk verhaal gaan jullie mij vertellen?
Zeker: camerastandpunten zijn vaak fraai, verrassend gekozen, het camerawerk is sowieso subliem (virtuoos gehannes met spiegeltjes).
En nou ja, dit dan over de psychologie: de protagonist, vertolkt door Ryan Gosling, is getraumatiseerd door een gewelddadig, al dan niet crimineel of martiaal verleden, dat wordt nergens gezegd, maar wij mogen ons scherpzinnig voelen door dat te concluderen uit zijn starende blik en zijn somnambulische bewegingen. Hij is elders weetjewel? Hij is een man met een Verleden. Is dat even interessant. In de beste B/C-film traditie.
Je mag aannemen dat de werkgever en de buren van the Driver zijn naam kennen, maar wij, publiek, komen die niet te weten: extra mysterieus.
Dus: doe je boodschappen bij de Plus (we geven ons irritante verzet tegen de marktwerking op hier bij Martijn Knol Punt En El slash Martijn Knol Punt Blogspot Punt Kom, eindelijk zijn we in staat om zaken (woordspeling) als subsidie en artistieke autonomie te relativeren, in plaats daarvan hebben we nu het Cultureel Ondernemerschap omarmd en dat voelt fan-tas-tisch!).
Sneu de critica/cus die: over deze wraakporno verlekkerde, wervende stukjes publiceert zonder zich af te vragen wat de film (Drive) werkelijk beweert (namelijk: geweld is oké, geweld is geil, geweld is entertainment en of geweld al dan niet gerechtvaardigd is, is louter een kwestie van focalisatie/identificatie).
Drive is: schijnheilig, pretentieus mainstream-entertainment - het is een product. De film voldoet volkomen aan David Foster Wallace's definitie van Low Art: ‘The sort of art that has to please people in order to get their money.’ En pleasen met geësthetiseerd geweld dat op de meest simplistische manier wordt gerecht-vaardigd/vergoelijkt: beter van niet.
Ik vind geweld een: nobel, interessant, klassiek - wat zeg ik: antiek... tijdloos - gegeven, maar als het alleen dient ter vermaak, dan mag je toch hopen dat de branch de films waarin dat aan de orde is een beetje wegrelativeert richting de reguliere popcornzalen.
En de hypocriet die in deze discussie - inderdaad: welke discussie? - de catharsis-kaart speelt kan mijn kont kussen.
'Waarom eigenlijk?'
'Ja, ga dan zelf maar kijken. Ik ga pompoensoep maken.'
'O, doe je voorzichtig met snijden dan?'
'Hè?'
'Nou, als je zo slecht tegen bloed kunt.'
Eindoordeel: één gummi masker (1/5), ernstig gevalletje fopcinema. To be missed.
Verwant: The Killer Inside Me.
Poster: seat42f.com.
