Film: Impardonnables (2011).Regie: André Téchiné.
Verhaal: wie niet in staat is een interessante film te maken zonder een verhaal te ver-tellen, kan maar beter wél een verhaal vertellen. Maar zelfs dát gebeurt niet in Impar-donnables. Het levert een onvergeeflijk slechte film op. Met excuses voor de woordspeling.
Want: geen traditionele 'narratieve' spanning, slecht tot matig acteerwerk, lompe mise-en-scène, kruiperige verheer-lijking/demonisering van de aristocratie, damesbladenpsy-chologie, dienstbare cameravoering. En zoals sommige films gewoon 'iets' hebben, heeft deze film 'iets niets' - dat is erg, hoor.
Opmerkelijk: Téchiné slaagt erin Venetië om te toveren tot een saaie, slome, slaapverwekkende plek - dan moet je van heel curieuze huize komen.
'Is er echt niks goeds over de film te zeggen?'
'Niet door mij.'
'Kom op?'
'Ja: aan het einde is het afgelopen.'
'Even serieus.'
'Als na bijna twee uur het zaallicht opgloeit, ben je onbeschrijflijk blij dat je weer naar buiten mag. Echt. Ik ging na afloop wat eten bij De Winkel van Sinkel, maar daar ben ik met een grote omweg naartoe gelopen, omdat ik het zo fijn vond om buiten te zijn.'
Eindoordeel: 1 snurkje (1/5).
Dus: als je van futloze kutfilms houdt, is Impardonnables een absolute aanrader.
Voetnoot: er komt een hondje voor in de film, zijn naam (Tiby) staat vermeld in de eindtitels. Dat vind ik wel oké.
Afbeelding: Hellocoton.
