‘Kom verder, kom verder,’ schatert de knappe, succesvolle romanschrijver als ik mij eindelijk langs een haag van piepjonge, uitdagend geklede bewonderaarsters heb gewerkt en mijn hoofd om de hoek van zijn atelierdeur steek. ‘En let niet op de rommel.’ Hij veegt een paar stukgelezen boeken opzij, verplaatst een schaal zelfgebakken boerenbroodjes met rucola, mozzarella, cherry-tomaatjes en - origineel! - schijfjes flinterdun gesneden ontpitte olijf van een stoel naar zijn bureau en even later zitten we honderduit te kletsen over de inspiratiebronnen van deze charmante, boeiende, gevoelige, gedreven, jongensachtige schrijver die ondanks zijn intelligentie, belezenheid, creativiteit, schoonheid en succes altijd zo opvallend bescheiden is gebleven. Na al die meisjes die stonden te dringen bij zijn deur voel ik me de eerste minuten way underdressed in mijn minirokje en zijden blouse (waar mijn borsten bijna uitrollen als sinaasappels uit een te volle papieren zak) en terwijl ik het thuis, voor de spiegel, wel heel obvious vond dat ik niet alleen geïnteresseerd ben in de leesboeken, maar zeker ook in de manspersoon daarachter, voel ik me plotseling preuts vergeleken met al die concurrerende, warme roofdierlijfjes die me zojuist de toegang tot het atelier probeerden te ontzeggen door die te versperren, zoals ze me áánkeken toen de deur voor me open werd gedaan!, ze konden me wel vermoorden! - oh, my God, wat is dit een laaaaange zin geworden! bizar gewoon! Zelden heb ik me zo snel bij iemand op mijn gemak gevoeld, als vandaag bij deze Martin Knool, ik vergeet bijna dat ik hier ben om hem interviewen in plaats van dat ik in mijn eigen tijd op een spannende date ben. Hij stelt net zo veel belang in mij als ik in hem en ik kan je verzekeren dat dat zeldzaam is onder schrijvers! Als ik hem vraag naar zijn favoriete kunstwerk wijst hij zonder één seconde te twijfelen naar het uit gestapelde kartonnen dozen samengestelde koffiemeubel dat in een hoek van zijn atelier staat te pronken onder een van de hoge ramen waardoor het zonlicht royaal de ruimte in stroomt. De romanschrijver staart een tijdje filosofisch naar buiten en net als ik denk dat hij mijn vraag is vergeten zegt hij bijna verlegen: 'Sommige mensen houden van ingelegd notenhout. En anderen van geslepen glas of van oude meesters in olieverf, maar dit is een object waar ík gelukkig van word.' Zijn grote, gepassioneerde ogen kijken me opeens indringend aan en Martin vervolgt hartstochtelijk: 'Als mijn atelier in brand zou staan, zou ik mijn manuscripten gewoon laten liggen... mijn laptop zou weg mogen smelten en het archief met afdrukken uit de tijd dat ik mijn geld nog verdiende als professioneel fotomodel zou ik laten affikken, maar dit koffiemeubel zou ik eigenhandig door de vlammen naar buiten dragen, echt waar, al zou ik mijn leven ervoor op het spel moeten zetten...'
Meer weten over de inrichting van de jongensachtige ster-auteur, over zijn spirituele ambities én over zijn must have gadgets? Lees én kijk gauw verder op pagina 174 en... misschien win jij die unieke Total Body Scan!!!
Foto: Niels 't Hooft.
