Film: L'Arnacoeur/ Profession heart-breaker (2010).
Regie: Pascal Chaumeil.
Starring: Vanessa Paradis ((1972) die met dat charmante spleetje tussen haar tanden, de ex van Lenny Kravitz, vrouw 'van' Johnny Depp) en Romain Duris (1974).
Voertaal: Frans.
Beeldtaal: Amerikaanse jaren negentig mainstream (actiefilm + romkom). Lang citaat uit jarentachtighit Dirty Dancing, lachen.
Ook leuk: Juliette Van Der Becq (Paradis) houdt van Wham!. Geloofwaardige character flaw.
Verhaal: man, Alex Lippi, laat zich inhuren om harten en relaties te breken. Dan wordt hij verliefd. De grote vraag: durft hij haar (Vanessa Paradis) zijn liefde te bekennen voordat zij Die Saaie Ander haar Ja-woord heeft gegeven? Ik verklap niet hoe het afloopt. Blijf tijdens de aftiteling even zitten, daar wordt nog even zesdubbel expliciet gemaakt dat Romain dankzij Vanessa voorgoed genezen is (of verklap ik nu iets?).
Altijd leuk: man en een vrouw die ’s nacht in een verlaten restaurant een bord pasta eten (glas rode wijn erbij, stoeltjes omgekeerd op tafeltjes) en elkaar jeugdzonden opbiechten. Echt genieten is dat Alex zelf kookt (de kok was al naar huis, begrijp je) en terwijl Juliette haar spaghetti wegkauwt half-verlegen opmerkt:
'Ik heb er wat munt ingedaan.'
'O, heerlijk.'
Onweerstaanbaar vind ik zulke scènes. Mijn character flaw.
Oei, oei, oei: Franse film- en theatermakers en humor... dat betekent bijna altijd een voortdurend balanceren op de afrond van de boertige klucht, bij L'Arnacoeur vraag je je de eerste helft van de film af of je de aftiteling gaat halen. Vooral de bijrolacteurs doen je vaak gegeneerd naar je hoofd grijpen, waarna je (ik) toch weer in de lach schiet (zie ook Aphinar, een romantische komedie p. 177/178).
Profetie: het zou mij verbazen als deze film niet binnen vijf jaar een Amerikaanse remake krijgt, de studio's hoeven er bijna niets aan te veranderen.
Wat mij erg voor het script inneemt is de levensbeschouwelijke of sociaalpsychologische premisse: in iedere opportunist/cynist schuilt een humanist. Een beetje liefde, meer heb je niet nodig voor mooie metamorfosen. Subpremisse: intimiteit kun je niet duurzaam vermarkten.
'En vond je het span-nend of ze elkaar zouden krijgen? Of Alex hard genoeg kon rennen om bij het altaar te zijn voor Juliette het Ja-woord zou uitspreken?'
'Eerlijk gezegd wel.'
'Watje.'
Eindoordeel: slechte film die je een heel goeie avond bezorgt. Mooie mensen, mooie locaties, mooie taal, mooi weer. En na afloop verse muntthee in Café Springhaver.
'Mmm... heerlijk.'
'Ik heb er wat munt in gedaan.'
Affiche: impawards.
Afbeelding: Franse Films Punt En El.
