Nu Ozgur in Istanbul is, speelt Maryam met haar nichtje. De eerste dagen deed ze een beetje nors en bazig, maar inmiddels klinkt haar schaterlach weer door de straat, als vanouds. Toen ik van de week even een praatje met haar maakte (met Maryam) besloot ik, om geen wonden open te halen, niet naar haar hartsvriendinnetje te vragen. Maar ze begon er uit zichzelf over. Ze zei dat ze Ozgur iedere dag één SMS mag sturen. Met de mobiel van haar moeder naar de mobiel van de moeder van Ozgur.
‘En als ik er één stuur, heb ik altijd binnen een uur antwoord.’
‘Wat leuk zeg.’
‘Ja, maar gisteren was ik het vergeten. En m’n moeder ook.’
‘En toen?’
‘Toen belde de vader van Ozgur mijn vader en toen kregen ze ruzie.’
Eerder: Afscheid.
skip to main |
skip to sidebar
