De verleidelijke, kille, onpeilbare blikken van Kirsten Dunst in The Virgin Suicides (1999) en in Marie-Antoinette (2006). De algehele aanminnigheid van Scarlett Johansson in Lost in translation (2003). En natuurlijk de eindeloze ledematen van Maryna Linchuk in een commercial voor een zeker parfummerk: Sofia Coppola richt haar camera graag op jonge vrouwen.
Er zijn, voor een filmmaker, obscuurdere specialismen denkbaar.
Nu is er de hartveroverende Cleo (Elle Fanning) uit Somewhere (2010). Niet de knapste wel de allerleukste en allermooiste van alle heldinnen die Coppola tot nu toe heeft gecast en geregisseerd.
In abstracto gaat Somewhere over de tegenstelling licht/donker. Cleo absorbeert een heel klein beetje duisternis van haar sombere vader en geeft er heel veel licht voor terug. Dat uitgangspunt vind je zelfs terug in de vormgeving van de begin- en eindtitels.
Als je de commercial die Coppola een paar jaar geleden maakte voor Dior nu terugziet, blijkt het een voorstudie voor Somewhere te zijn geweest. Nog los van kleding en requisieten (jurkjes, zonnebrillen, bloemen) draait het ook in deze televisiespot om licht. Figuurlijk, licht als gewichtloos van verliefdheid: luchtballonnen, schommelen, zwierig de bocht om fietsen, maar vooral letterlijk: om verblindend, gelukkigmakend zonlicht. En om de combinatie jeugd en licht (gefeliciteerd Annemieke, Niels & Mia).
Het meest sprekende voorbeeld in de commercial: het licht in de trappenhuisscène, dat is zeer verwant aan de belichting en de sfeer in sommige hotelkamersequenties in Somewhere.
In 2010 maakte Coppola nog een commercial voor Dior, starring Natalie Portman, ook daar licht en zonnebrillen, maar de toon van die spot is killer, harder en somberder (het lijkt eerder een voorstudie voor die recente dansfilm van Darren Aronofsky,let ook op het zwaantje!, waar de campagne ongetwijfeld bij 'aanhaakte').
Van de eerste Dior-commercial is ook een director’s cut gemaakt. Serieus:
Het grappige van beide versies is dat die literfles parfum dat meisje natuurlijk geen reet interesseert, dat is voor haar alleen maar een middel om te bereiken waar alle meisjes altijd op uit zijn: een knappe, slanke jongen met donker haar. Als het aan de kat lag, kocht ze Whiskas. Materialisme is zo passé.
Van de commercial is - en nu denk je echt dat ik je in de maling neem - ook een making of gemaakt. De lengte daarvan overtreft die van de spot een keer of acht. Toch past het wel bij een Coppola. Over de totstandkoming van Apocalypse Now (1979), de klassieke Vietnamfilm van Sofia’s vader, Francis Ford Coppola, werd ooit die weergaloze, aanstekelijke documentaire gemaakt, Hearts of Darkness, waarbij trouwens ook de moeder van Sofia, Elanor, betrokken was (Includes footage and sound secretly recorded by Elanor Coppola, zegt de IMDB).
Om op speelfilm en commercial terug te komen:
Somewhere is eigenlijk een lange commercial. Het product dat Coppola verkoopt is liefde.
Coming soon: de mooiste scène uit Somewhere + een post over protagonist Johnny Marco.
skip to main |
skip to sidebar
