La vida de los peces - een verhuisbericht

Gisteren zat er een prachtige rode en-velop bij de post met een cadeautje van Uit-geverij Karaat erin. Misschien dat het door de bezwerende poëzie van Zambra kwam dat ik de onoverwinnelijke aanvechting voelde naar een Chileense film te gaan. In ieder geval sluit de thematiek van het zoetmelancholische La vida de los peces prachtig aan bij het werk van 'de Chileense wonderboy'.

Verhaal: na een auto-ongeluk waarbij zijn beste vriend, Francesco, om het leven is gekomen, is de knappe, slimme Andrés vertrokken naar Berlijn om zich te vestigen als reisboekenschrijver. Dat reizen is, geloof ik, een soort symbool voor zijn rusteloosheid, eigenlijk is hij op de vlucht. Tien jaar nadat hij zijn leven & geliefde daar achterliet keert hij terug naar Santiago (Chili) om zijn jeugdliefde Beatriz op te halen. Ze is getrouwd en heeft twee kinderen, maar - sorry, spoiler - gaat met hem mee.

Moeten we nog ergens op letten? Je moet natuurlijk helemaal niks bij Martijn Knol Punt En El slash Martijn Knol Punt Blogspot Punt Kom, maar interessant is dat we de witte, rechte trap die Andrés aan het begin van de film niet durft af te dalen als hij Beatriz tussen de mensen in de woonkamer ziet staan - en waarvan de leuningen met slingers van kerstboomlampjes zijn versierd en die daardoor (wit, lichtjes) bruiloft-achtig aandoet - later weer terugzien als Andrés en Beatriz samen in slow motion op weg zijn naar de buitendeur (vlak daarvoor: een prachtige close up van Andrés hand op de balustrade en Beatriz die de hare erop legt - het enige moment in de film waarop de twee elkaar echt aanraken).

Kenmerkend: veel dialoog ('praatfilm'), goed geacteerd. LVDLP is een film over kijken, over oogcontact, over blikken uitwisselen - dat heeft regisseur Bize prachtig gedaan. En Santiago Cabrera en Blanca Lewin kunnen het allebei, acteren met hun ogen. Lewin kan ook heel mooi huilen.

Visueel: de kleuren blauw (ver
schillende lagen, ver-schillende tinten) die Beatriz en Andrés dragen
har- moniëren - ze horen bij elkaar, die twee.

Interessant: eind goed, al goed en de regisseur komt ermee weg. Je hebt niet veel nodig om een mooie film te maken.

Kwestie: waarom is de zaal altijd zo leeg als er een sterke film wordt vertoond?

Film: La vida de los peces .
Regie: Matías Bize.
Scenario: Julio Rojas, Matías Bize.
Eindoordeel: mooie, kleine mensenfilm, drie broodjes met avocado (3/5).

Production still: Peliculas de Cine.