Film: Women are heroes (2010).Regie: JR.
Genre: documentaire.
Eindoordeel: aangename verrassing, boven verwachting, drie 'be-oogde' treinwagons (3/5).
Women are heroes is goed, vernuftig gecomponeerd. Camerawerk en montage zijn heerlijk barok en doen soms zelfs denken aan Baz Luhrmans Romeo + Juliet (1996), vooral in de sequenties die zijn gedraaid in Morro da Provincia, een favela in Rio de Janeiro (wat is filmgenieker dan Braziliaanse zeewind?).
Effe benchmarken: Women are heroes is beter, veel beter (artistieker) dan Banksy's flauwe, populistische Exit through the gift shop (ook uit 2010).
Banksy is een hofnar, JR een raadsheer.
Meta: doordat JR zijn documentaire zo nadrukkelijk heeft vormgegeven, ook in de montage en postproductie (de kleurenschuiven zijn helemaal opengedraaid), toont hij dat het onderscheid tussen fictie en non-fictie eigenlijk... fictief is. Ja, dat wisten we al, maar hij brengt het oude nieuws gedreven en meeslepend.
Irritant: sommigen van de geportretteerde vrouwen slaan zulke hoogdravende, onwaarachtige taal uit dat je je aan hen begint te ergeren. Morele charlatans, denk je dan, praatjesmakers. Gevolg van goedbedoelde, maar averechtse materiaalselectie.
Visueel hoogtepunt: overzichtsshot van de roestige golfplatendaken van sloppenwijk Kibera (Nairobi, Kenia).
Klassiek maar daarom niet minder triest: Cambodjanen die achter een leegstromende vuilniswagen staan om te kijken of er in de stroom iets van hun gading voorbij komt.
Bonus: de Seine!, deze scènes hebben de film, een paar seconden uitgezonderd, niet gehaald.
Alles bij elkaar is: Women are heroes toch ook een tikje oppervlakkig.
Interessant/demagogisch: terwijl jij achter je computer dit soort kutstukjes zit te lezen, vechten overal op de wereld soortgenoten (m/v) voor hun bestaan of waardigheid.
Dus?
Dus niks.
Zoek het maar uit.
