Hoge ramen, spiegels en een vloer van hout

Gisteren mijn eerste dansles gehad. Het was SUPERLEUK. Maar nu een bekentenis. Eigenlijk had ik me het volgende voorgesteld: we zouden ons opwarmen, maar daarna - na een paar luchtsprongen en werveldraaien - zou de lerares zich even verwijderen om een dringend telefoontje te plegen met Vlaanderen, met Anne Teresa De Keersmaeker ('Anne Teresa, ik heb nu een leerling, een jongen, zó talentvol... je moet metéén komen kijken.'). De tweede bekentenis is dat die dansbewegingen allemaal net iets lastiger zijn uit te voeren dan ik vooraf had ingeschat en dat ik voorlopig al lang blij ben dat ik de andere leerlingen geen lichamelijk letsel heb toegebracht (er is iets mis met mijn timing: na iedere enthousiaste draai sta ik in de verbouwereerde gezichten van de anderen te kijken). Mijn nieuwe doel: de zomer halen zonder voortijdig van school te worden getrapt. Sorry dat dit verslag een beetje kort is, maar ik kan me nog niet zo goed bewegen. Fokking spierpijn.