Een paar jaar geleden, op 25 december 2008, trof het me dat het zo rustig was op het volkstuincomplex.
Een mooie dag om wilgen te knotten.
En het beviel goed. Vooral het pauzeren tussendoor: in de doodse stilte, staand, nahijgend van het zagen, oksels en rug nog vochtig van het zweet, een kopje thee drinken (flessen kraanwater mee, want ’s winters zijn in verband met de vorst de leidingen op de tuin afgesloten).
Dat zagen had alles in zich om een traditie te worden.
Vorig jaar winter kon ik, in zagelijk opzicht, niet zoveel doen, toen had ik een gebroken borstbeen (ja, dat verhaal heb je nog te goed) en heb ik alleen maar wat staan toekijken en een enkel twijgje naar de takkenberg gesleept.
Vandaag stond ik weer lekker mee te zagen.
Alleen het theedrinken ging anders dan bedoeld: voordat het water kookte, was de gas-tank van het fornuis leeg. Het deed er niet zoveel toe. Als je net een paar uur hebt staan zagen, klaar je ook op van een mok lauw water.
