Wat tafelmanieren, of eigenlijk: -gewoonten, betreft maken hier thuis de volgende twee grappen deel uit van ons standaardrepertoire.
Het zijn onze running gags.
De eerste is het je voortbewegen en plaatsen van opgemaakte diner-borden à la manière de de ober uit Les Triplettes de Belleville (LTDB) – met overdreven sierlijke golfbewegingen van hoofd en bovenlichaam. Superleuk om te doen. En, maar dat is eigenlijk van secundair belang, ook wel redelijk grappig om te zien. Geloof ik.
Als je LTDB hebt gezien, dan weet je waarschijnlijk wat ik bedoel. Als je hem niet hebt gezien, dan benijd ik je, want dan kun je je nog helemaal laten verrassen. Die trein en die hond! Dat fragment met Glenn Gould! Dat vuurwerk met de Marseillaise!
De tweede grap op ons repertoire is niet fysiek, maar verbaal. Of vooral verbaal. Die gaat zo. Aan tafel, als we aan het eten zijn, komt er altijd een moment waarop degene die niet heeft gekookt – we koken zo ongeveer om beurten – stokt in zijn (haar) bewegingen en de ander, de vork een stukje boven tafel, verbijsterd aankijkt - een beetje zoals in die klassieke, knetter-stupide Giant Suzuki commercial - en dan zegt, terwijl hij of zij priemende gebaren richting bord maakt: ‘Dit is echt het állerlekkerste dat ik ooit heb gegeten.’
Dat zeggen we bij iedere maaltijd.
Bij vissoep. Bij geroosterde sardientjes. Bij een boterham met ei.
‘Dit is echt het állerlekkerste dat ik ooit heb gegeten.’
Het is niet alleen lachen, maar sneu genoeg ook echt goed voor je ego. Het geeft je iedere dag opnieuw het gevoel dat er nog progressie in je kookkunst zit. Maar alleen als de mevrouw tegenover je haar lachen een beetje weet in te houden natuurlijk.
P.S. Omdat het menselijk brein nu eenmaal altijd alles naar de klote moet analyseren: To share something like a joke or a metaphor, something whose presence in a culture is by no means predetermined, and which is not shared by others, no doubt creates an even greater degree of intimacy. (Taking Humour Seriously, Jerry Palmer (p.153)). Zoiets zal het wel zijn. Ook wel mooi eigenlijk zo’n verklaring.
