Eind deze maand grijp ik de kans om Freek de Jonge weer echt in het theater te zien. Zijn publiek is het meest obsessief-compulsieve van Nederland. Het leukste van zijn vorige programma (De Stemming III), dat hij in hetzelfde theater speelde, vond ik, net als bij al zijn vorige shows eigenlijk, de manier waarop hij zelf staat te genieten van zijn eigen formuleringen - alsof je hem over slingerpaden door de lucht ziet lopen. Het mooiste van De Stemming III waren misschien wel de liedjes die Freek en Hella (zijn vrouw) na afloop zongen. No shit. Het is een beetje een sport geworden er grappig en badinerend over te doen (ik heb er aan borreltafels ook wel eens grapjes over gemaakt – zo makkelijk, zo opportunistisch), maar het kippevel stond op mijn armen. Ik denk wel dat het alleen werkt, die breekbaarheid, als je zelf in de zaal zit. De queeste van Freek lijkt wel wat op die van Anne Teresa De Keersmaeker.Meer klapstoelkoorts.
