‘The next
afternoon, on a bright and beautiful Sunday, we sat on the grass in the Jardin
des Tuileries with a copy of Pariscope
and planned how we would spend the rest of the day. Matthew was transfixed by
the listings magazine, unable to believe the number and variety of films being
screened. Feeling very worldly, I explained to him that this was perfectly
normal for Paris: this was a city of cinéphiles
(the word tripped off my tongue elegantly) and there was no better place in the
world to catch up on foreign films or revival of classics.’Jonathan Coe, Mr Wilder & Me (2020;p. 201-202)
Een heerlijke, nostalgische roman – zeker voor wie van films
houdt. Je leesclub kan dit boek links laten liggen: het is licht, lekker
escapistisch en er valt weinig over (na) te praten. De vertelster, een
componiste van Griekse komaf, is duidelijk de creatie van een wat tuttige
Britse auteur, de verwikkelingen in de roman zijn niet al te geloofwaardig, de
psychologie is luchtig en life affirming.
Maar who cares? Net als Coe’s vorige
boek – Middle Engeland (2018) - leest Mr Wilder & Me prettig weg en
bewijst het dat commerciële fictie met een literaire toets uitstekend kan
concurreren met modern entertainment als lineaire televisie, Netflix en human
interest interviews.
