Loze confidenties

Het is juli en het water in de slotgracht staat laag van de hitte. De barones is alleen. Ze kijkt door de hoge ramen naar de brug over de gracht, de verharde zandweg met de zomerlinden erlangs, en in de schaduw van de hoge eiken daarachter het huis van de tuinbaas met zijn opengeschoven slaapkamer-ramen.
Niets beweegt.
Nu en dan roept ze een van de bedienden bij zich, om een verwijt te maken, of loze confidenties te doen. Dan kijkt ze weer naar buiten.
Zo kruipt de dag voorbij.

Mathijs Deen, Brutus heeft honger (2011)