Taking
Leave - very short story
Last night, I cycled into our street after
sunset, just in time to wave off the Turkish family who live opposite me. They
were leaving for Istanbul in a fully-packed, newly-renovated Space Wagon. They
didn’t toot their horn because the entire street was already asleep. That
afternoon, I’d seen their youngest daughter, Ozgür, say goodbye to her best
friend, Maryam, my Moroccan neighbour. They were sitting next to each other on
a wall. As I unlocked my bike, I heard Maryam saying, ‘If you die, we’ll never
see each other again.’
Achmed - very short story
Maryam is sitting on the carrier of a child’s
bike. Despite the heat, she is wearing her big sister’s dark blue coat. In her
arms, a purring tortoiseshell cat.
‘He’s mine,’ she says as I walk past the
bike rack. She strokes the cat’s head.
‘Wow,’ I say, ‘what a handsome creature.’
Maryam nods.
‘When cats purr, it means they’re happy,’
she says.
‘This cat must be very happy then.’
We listen to the purring for a moment.
Maryam looks at me proudly. I’m not unsporting enough to tell her I’ve never
seen a tortoiseshell cat that looks so remarkably similar to our neighbour
Ellen’s cat as Maryam’s does.
‘What’s his name?’
‘Who?’
‘Your cat.’
‘…’
‘Have you already given him a name?’
‘Yes.’
‘What’s he called then?’
‘Achmed.’
Dance (from: Elsewhere,
2014)
The curtains are open but the net curtains closed.
We’re watching the sunset from our bed. A chilly late afternoon in November. It’s
so hot in the bedroom, we’ve only covered ourselves in a sheet. I tell your
mother how, years ago, when I’d only just graduated, I came home from my first
job in the dark and went to the kitchen of my flat to make a pan bami. As I was chopping up the leek,
I danced to the music playing on the portable radio that had been a permanent fixture
in all the places I’d lived since leaving high school. I laid my knife on the
wooden chopping board so I could move more freely. I swayed, thrusting my hips
and as I made a quarter turn, dancing, I saw in the lit-up kitchen of a flat on
the opposite side of the carpark – like a lake between the two apartment blocks
– a girl standing there dancing too. We knew we could see each other and
carried on dancing – two solitary movers merging in a single choreography. We
danced together across the large expanse between us. From her movements, the
way she wiggled her hips and turned her shoulders – almost as though she was
taking her blouse off without using her hands – I could tell she was dancing to
the same song as me. We were listening to the same commercial music station.
The distance between us was too large to be able to make out the expression on
the girl’s face – and yet I didn’t find this dance just touching, it was also exciting.
My scrotum contracted, I got goose pimples all the way up to my shoulders from
the base of my spine. We danced together for two or three minutes – I’ve never
moved so supply, I was olive oil streaming from a bottle into the pan. This was
magical and unique – I knew who the girl was; we were passing acquaintances but
when we ran into each other afterwards, we simply nodded. You mother asks me
something about love, intimacy, predestination, connection. She’s happy with my
reply.
Broken
(from Everything Kaputt, 2011)
The temptation to tell her father all about
Kat’s fits of rage was overwhelming, and yet they only talked about the
paintings she was working on. She didn’t say that her left arm was in plaster
because Kat had broken it with a wine bottle.
After Serafijn had hung up, she went to her
studio and sat down at one of the tables to work. Kat lay under the sunlamp,
ominously quiet. It was turned off. She had been gloomy and difficult for a
couple of days now. She turned her head towards Serafijn. Without looking up
from her sketch pad, Serafijn said, ‘Shall we go grab some food?’
‘Not hungry.’
‘Do you fancy a swim?’
‘With that pot on your arm?’
‘You could go into the water alone?’
‘Why would I go swimming?’
‘ … ’
‘Pointless, isn’t it.’
‘ … ‘
‘Or were you just trying to get rid of me?’
‘Absolutely not. Well, it’s too late to go
swimming anyway.’
Serafijn looked up from her paper. Kat had
got out of the solarium and come towards her. Every muscle in her face was
stretched to breaking point; she sniffed and repeated. ‘Pointless, isn’t it.’
‘Last time… ‘
‘It’s’
‘Ouch!’
‘bloody’
‘Ouch!’
‘…’
‘Pointless’
‘Ouch, Kat!’
‘Isn’t’
‘That really, really hurts.’
‘it!’
‘…’
‘It’s bloody pointless, isn’t it!’
‘Yes, well, it’s pointless.’
Affirm. Agree. Placate. And hope that her
anger cooled before she really got into full swing. Kat kicked her hard on her
upper arm, in the ribcage and in her face. Serafijn held onto a corner of the
table. It remained unreal, being beaten.
As Kat walked over to the window and, probably
without seeing anything, looked outside, Serafijn felt at her eye and top lip
and used her thumb and index finger to touch at a canine that was a bit wobbly.
She took it out of her mouth and laid the ivory lump on her palm. There was a
string of blood attached to it. She could cope with pain but now she was so
shocked she began to cry.
‘Cut
it out!’ Kat shouted. She came striding over like a footballer about to take a
penalty kick. Serafijn shot to her feet to flee the atelier – she couldn’t stop
crying. As Kat swung her right leg, a fan of blond hair hung around her head
like a halo. She kicked Serafijn so hard on the thigh she had to seek support
from the wall and still fell to the floor. Photos, copies and strips of paper
slid down with her onto the ground.
Kat took her hands, as though she wanted to
help her up, but slung her around, without any consideration for her broken arm
– two children (idyllic summer evening damp back garden) trying to spin in
circles as fast as possible. Until Kat let go and Serafijn took off and saw her
studio for the first time from the air, in flight: tables, brushes, canvases,
high windows, tall palm tree in the corner – until she hit an unfinished
painting and smashed to the ground with it, easel and all.
Kat rushed over to her, muttering, grabbed
her and slammed her against the wall. She picked up the fallen easel with both
hands and hit Sera’s head with it. Serafijn ducked out of the way and the easel
smashed a large hole in the plaster dividing wall. Dust and plaster powder
puffed out of the cavity.
Afscheid
Gisterenavond fietste ik na zonsondergang de wijk in, nog net op tijd om
mijn Turkse overburen te kunnen uitzwaaien. Ze vertrokken met de volgepakte,
opgeknapte Space Wagon richting Istanbul. Omdat de hele straat
al sliep, toeterden ze niet. ’s Middags had ik het jongste meisje, Özgür, al
afscheid horen nemen van haar beste vriendin, mijn Marokkaanse buurmeisje
Maryam. Ze zaten naast elkaar op een muurtje. Terwijl ik mijn fiets van het
slot haalde, hoorde ik Maryam zeggen: ‘Als je doodgaat, dan zien we elkaar
nooit meer terug.’
Achmed
Maryam
zit op de bagagedrager van een kinderfiets. Ondanks de warmte draagt ze de
donkerblauwe jas van haar grote zus. In haar armen een spinnende lapjeskat.
‘Deze
is van mij,’ zegt ze als ik langs de fietsenrekken loop. Met één hand aait ze
de kat over de kop.
‘Wauw,’
zeg ik. ‘Wat een mooi dier.’
Maryam
knikt.
‘Als
katten blij zijn, dan spinnen ze,’ zegt ze.
‘Dan is
deze kat vast heel blij.’
We
luisteren een tijdje naar het snorren. Maryam kijkt me trots aan. Ik ben
natuurlijk niet zo flauw om te zeggen dat ik nog nooit een lapjeskat heb gezien
die zo ontzettend op de lapjeskat van buurvrouw Ellen lijkt als de lapjeskat
van Maryam.
‘Hoe
heet ie eigenlijk?’
‘Wie?’
‘Je
kat.’
‘…’
‘Heb je
’m al een naam gegeven?’
‘Ja.’
‘Hoe
heet ie dan?’
‘Achmed.’
Elders
De gordijnen
zijn open, de vitrages dicht. Vanuit ons bed volgen we de zonsondergang. Een
kille novembermiddag. In de kamer is het zo warm dat we ons hebben bedekt met
niet meer dan een laken. Ik vertel je moeder hoe ik jaren geleden, als ik nog
maar pas ben afgestudeerd, in het donker thuiskom van mijn eerste baan en in de
keuken van mijn flat een pan bami ga staan maken. Terwijl ik een prei in ringen
snijd, dans ik op muziek uit de draagbare radio die ik al sinds de middelbare
school met me meeverhuis. Ik leg mijn mes op de houten snijplank om even
helemaal vrij te kunnen bewegen. Ik wieg, ik stoot met mijn heupen en als ik
me, dansend, een kwartslag draai, zie ik dat in de verlichte keuken van een
flat aan de overkant van het parkeerterrein – dat als een meer tussen de
woonblokken ligt – ook een meisje staat
te dansen. We zien dat we elkaar zien en dansen gewoon door – twee solitaire
bewegers die in één choreografie versmelten. Over die grote afstand heen dansen
we met elkaar. Aan haar bewegingen, aan de manier waarop ze met haar heupen
wiegt en met haar schouders draait – bijna alsof ze zonder handen een blouse
uitdoet – zie ik dat ze op hetzelfde nummer danst als ik. We luisteren naar
hetzelfde commerciële muziekstation. De afstand tussen ons is te groot om de
gezichtsuitdrukking van het meisje te kunnen lezen – toch ontroert deze dans me
niet alleen, ze windt me ook op. Mijn scrotum trekt samen, kippenvel vlaagt van
mijn stuitje naar mijn schouderbladen. We dansen twee, misschien drie minuten
met elkaar – ik heb nog nooit zo soepel bewogen, ik ben olijfolie die uit een
fles de pan in stroomt. Dit is magisch en eenmalig – ik weet wie het meisje is,
ik ken haar van contour en van gezicht, maar ook als we elkaar na vanavond
tegenkomen, knikken we alleen naar elkaar. Je moeder vraagt iets over liefde,
intimiteit, voorbestemming, verbondenheid. Mijn antwoord stelt haar tevreden.
Elders, (2014; p.64/65)
Kapot
Het verlangen haar vader
alles te vertellen over Kats woede-uitbarstingen was overweldigend, toch
praatte ze alleen over de schilderijen waaraan ze werkte. Ze verzweeg dat haar
linkerarm in het gips zat doordat Kat die had gebroken met een wijnfles.
Nadat Serafijn had
opgehangen, liep ze naar haar atelier en ging aan een van de tafels zitten
werken. Onheilspellend rustig lag Kat onder de hoogtezon – die uitstond. Ze was
al een paar dagen somber en dwars. Ze draaide Serafijn haar hoofd toe. Zonder
op te kijken van haar schetsblok zei Serafijn: ‘Zullen we wat gaan eten?’
‘Geen trek.’
‘Heb je zin om te zwemmen?’
‘Met die gipspoot?’
‘Jij kan toch alleen het
water in?’
‘Waarom zou ik gaan
zwemmen?’
‘…’
‘Je hebt er toch niks aan.’
‘…’
‘Of wou je me alleen maar
weg hebben?’
‘Helemaal niet. Trouwens,
het is al te laat om te gaan zwemmen.’
Serafijn keek op van haar
papier. Kat was uit het solarium gestapt en naar haar toe gelopen. Alle spieren
in haar gezicht stonden op knappen; ze snoof en herhaalde: ‘Je hebt er toch
niks aan.’
‘De vorige keren – ’
‘Je’
‘Au!’
‘hebt’
‘Au!’
‘er’
‘…’
‘toch’
‘Au, Kat!’
‘niks’
‘Dat doet echt heel erg
zeer.’
‘aan!’
‘…’
‘Je hebt er toch niks aan!’
‘Nee, goed, je hebt er toch
niks aan.’
Beamen. Paaien. Gelijk
geven. En hopen dat haar woede luwde voordat die werkelijk op sterkte kwam. Kat
stompte haar vol op haar bovenarm, haar ribbenkast, en in haar gezicht.
Serafijn hield zich met een hand vast aan een hoek van de tafel. Het bleef
onwerkelijk, geslagen worden.
Terwijl Kat naar het raam
liep en, vermoedelijk zonder iets te zien, naar buiten keek, tastte Serafijn
haar oog en haar bovenlip af en voelde met duim en wijsvinger aan een hoektand
die een beetje heen en weer ging. Ze haalde hem uit haar mond en legde het
ivoren brokje op haar hand. Er kleefde een bloeddraad aan. Ze kon goed tegen
pijn, maar nu was ze zo geschrokken dat ze begon te huilen.
‘Kappen!’ riep Kat. Ze kwam
aanlopen als een voetballer die een penalty gaat nemen. Serafijn schoot
overeind om het atelier uit te vluchten – het lukte haar niet te stoppen met
huilen. Terwijl Kat vol uithaalde met haar rechtervoet, hing een waaier van
blond haar als een nimbus om haar hoofd. Ze raakte Serafijn zo hard op haar
bovenbeen dat ze steun moest zoeken bij de muur en toen alsnog in elkaar zakte.
Foto’s, reproducties en scheursels gleden met haar mee naar de vloer.
Kat pakte haar handen,
alsof ze haar overeind wilde helpen, en probeerde haar, zonder consideratie met
haar gebroken arm, weg te slingeren – twee kinderen die (idyllische zomeravond,
vochtige achtertuin) samen probeerden zo snel mogelijk rondjes te draaien. Tot
Kat losliet en Serafijn loskwam van de grond en haar atelier, voor het eerst,
in vlucht, vanuit de lucht bekeek: tafels, kasten, doeken, hoge ramen, de grote
palm in de hoek – tot ze een onaf doek raakte en er met ezel en al mee tegen de
grond sloeg.
Prevelend beende Kat op
haar af, greep haar beet, smeet haar tegen de muur. Ze pakte de omgevallen ezel
met twee handen vast en sloeg ermee naar Sera’s hoofd. Serafijn dook weg, de
ezel sloeg een groot gat in de gipsen tussenmuur. Uit de holte gruizelde stof
en gipspoeder.
Alles kan kapot
(2011; p. 280-282)
