Regie: Sofia Coppola.
Genre: eigentijdse fictiefilm.
Coppola: baseerde haar scenario op een Vanity Fair-artikel.
Verhaal: een handjevol rijke tieners breekt in bij celebrities die in de Hollywood Hills (L.A.) wonen. Dankzij hun buit zijn de kinderen in staat zelf een ‘sprookjesleven’ te leiden, net als de twintigers en dertigers die ze bewonderen; ze flaneren in designer clothes (gadgets, accessoires), gaan naar clubs
Lachen trouwens hoe relatief roem is: de meeste Amerikaanse ‘sterren’ die zo belangrijk voor het groepje tieners zijn, kennen wij (ken ik) helemaal niet.
The bling ring (TBR) gaat over leegte, materialisme, glamour en vervreemding – logisch dat ie soms oppervlakkig aandoet. De prijs die de criminele tieners opstrijken voor hun wangedrag – een rechtszaak: boete & gevangenisstraf - had meer aandacht mogen krijgen/een groter deel van de film mogen uitmaken. Met het contrast tussen het luxesprookje en de oranje gevangenisoveralls & penitentiaire schraalte had Coppola minstens haar artistieke voordeel kunnen doen.
Coppola vangt en toont haar beelden in een prettig ritme van handheld en statief, close en totaal, statisch en dynamisch, donker en licht. De soundtrack is lekker schreeuwerig en leeghoofdig – zoals past bij het milieu waarover The bling ring vertelt.
Beste scène: een totaal waarin we – de skyline van L.A. by night op de achtergrond – van grote afstand, en vanuit een hoger gelegen standpunt, volgen hoe Rebecca en Marc, de twee belangrijkste boefjes, door een clandestien betreden huis schuimen. Op de achtergrond auditieve vooruitwijzingen naar hun latere arrestatie: politiesirenes, het roteren van helikopterbladen, hondengeblaf. Het is de meest veroordelende sequentie in TBR. Coppola dwingt ons hier om ons letterlijk van de personages te distantiëren – de afstand verhindert iedere identificatie, alsof de regisseuse zegt: ‘kijk nou waar ze mee bezig zijn’.
Coppola maakt, naast haar arthousefilms, ook toegepast werk: commercials voor Dior en H&M. Daarmee draagt ze, zoals ze zich ongetwijfeld realiseert, bij aan de instandhouding van de mondiale glamourcultuur. De haat-liefde verhouding met 'bling' die TBR ademt, is dus ook Coppola’s eigenliefde & zelfhaat. Roem, rijkdom, schoonheid en vooral kleding, huizen en spulletjes worden verheerlijkt - maar die verheerlijking - en het ongerichte verlangen dat erachter schuilt - wordt ook geloofwaardig geproblematiseerd.
De aanstichtster van/het ‘brein’ achter de celebrity-inbraken, Rebecca, laat haar vrienden vallen zodra ze zijn gearresteerd, in de rechtbank vermijdt ze zelfs oogcontact met haar beste vriend, Marc. Het eigenaardige is dat we in de wandelgang van diezelfde rechtbank hebben gezien, of gehoord, dat Rebecca met haar moeder ‘buitenlands’ praat (Koreaans?). Ik vraag me af of Coppola hier een verband suggereert tussen immigratie en ontworteling/vervreemding/criminaliteit - als dat zo is, dan lijkt het me onzuiver en tricky om dat zo verholen te doen. Maar misschien ben ik te achterdochtig.
Katie Chang speelt ‘Rebecca’ trouwens erg goed, zoals haar partner in crime,Marc, sterk wordt vertolkt door Israel Broussard.
Bij Emma Watson (Nicki) is iets misgegaan met de spelregie. Zij interpreteert haar rol van tiener met glamourhunger zo vet en karikaturaal dat die de thema’s van TBR eerder relativeert dan intensiveert. Het personage van Nicki suggereert dat vooral halve idioten zich laten verlokken door glitter en bling.
Voor aankomend wetsovertreders valt er veel te leren van The bling ring. Voorbeeld: ontdek je een bewakingscamera aan de gevel van een illegaal te betreden woning, sla dan de capuchon van je sweater over je hoofd en loop achterwaarts – met je onherkenbare rug naar de lens – richting pand of pakhuis.
Eindoordeel: prima film. Twee door het kattenluikje in de voordeur van een luxevilla gekropen minderjarige zusjes (2/5).
*Titel van dit stukje: een uitspraak van verteller/protagonist Marc als hij door de inloopkast van Paris Hilton dwaalt.
