Regie: Guido van Driel
Eindoordeel: twee gestreepte ziekenhuisdekentjes (2/5). Motivatie volgt. Wellicht. Maar die zal heel wat minder mals zijn dan een clandestiene paardenbiefstuk. Dat kan ik je wel vertellen. Kijk onder de mantel der liefde van de Nederlandse filmkritiek en je ziet: het littekenweefsel van gemiste kansen.
‘Weet je?’
‘Nou?’
‘Bijna al je stukjes lijken op vliegers.’
‘?’
‘Eerst heb je zo’n brokje tekst, als een vlieger zeg maar…’
‘Ja?’
‘En daaronder hangt dan zo’n staart.’
'De dialoog?'
‘Ja.'
'...'
'Waarom doe je dat?’
‘Het zijn eigenlijk allemaal zelfportretten die stukjes.’
‘?’
‘Kijk eens van wat meer afstand
‘Letterlijk?’
‘Ja, tussen je oogharen door... of door naar achteren te leunen op je bureaustoel zeg maar…’
‘…’
‘Wat zie je dan?’
‘?’
‘Kijk ’s goed?’
‘Ja?’
‘Is het niet net het silhouet van een superknappe man met een paardenstaart zo’n stukje? En profil? Op een bepaalde manier?’
‘Aha.’
‘…’
‘Ja… verdomd, zeg! Nu zie ik ‘t ook!’
