Stoelen zonder zitting. Tafels zonder blad. Een huis zonder muren en zonder dak. En: een actrice die opkomt met een schaaltje aard-beien en haar medespelers vraagt: ‘Wie wil er een mandarijntje?’ ’t Barre Land heeft met
Klad een voorstelling gemaakt over taal & werkelijkheid, over representatie, over definities en over de grenzen van de verbeelding – een filosofische voorstelling zogezegd. Improvisaties (bespiegelingen, herinneringen, dialogen) en slapstickacts worden afgewisseld met teksten van, onder anderen, Nabokov (
Speak, Memory), Lichtenberg, Tsjechov en Rietveld. Er is muziek van, onder andere anderen, Tom Waits en Charles Mingus. De ondertoon van
Klad is, begrijpelijk na de onbegrijpelijke cultuurbezuinigingen van afgelopen voorjaar, melancholisch. Zoals vaak bij ’t Barre Land wordt er tijdens de voorstelling ook gereflecteerd op de uitvoering waarnaar je zit te kijken:
‘Czes, waar denk je aan?’
‘Ik probeer mijn hoofd leeg te maken na wat we net bespraken.’
‘O ja.’
‘…’
‘En nu?’
‘Wat?’
‘Waar denk je nú aan?’
Klad is deze maand nog te zien in
Amsterdam - en daarna:
elders.
Ontwerp gefotografeerde strooibiljet: 't Barre Land.
