‘Gogol was a strange creature, but genius is always strange; it is only your healthy second-rater who seems to the grateful reader to be a wise old friend, nicely developing the reader’s own notions of life. Great literature skirts the irrational,’ schreef Nabokov in 1944 in het vijfde hoofdstuk van zijn Gogol biografie.
Else Hoog vertaalde die regels (in 1973) als volgt:
‘Gogol was een merkwaardig wezen, maar genie is altijd merkwaardig; alleen de door en door gezonde tweederangs auteur doet zich aan de dankbare lezer voor als een wijze oude vriend, die de gedachten die de lezer over het leven heeft keurig netjes verder ontwikkelt. Werkelijk grote literatuur bevindt zich voortdurend op de rand van het redeloze.’
Werkelijk grote cinema ook trouwens. Net als werkelijk grote kookkunst.
‘En werkelijk grote liefde volgens mij ook!’
‘Maak er nou geen kitsch van.’
‘Die opmerking zegt meer over jou dan over mij, vuile schoft! Met je nihilistische praatjes! Ik spreek jou nog wel!’
‘…’
Overigens liep ik vanmiddag, in Amsterdam (wat is dat toch een schitterende stad, mensen!), de gerespecteerde auteur, econoom en journalist Maarten Schinkel tegen het lijf. Hij legde uit waarom ik die weddenschap uit het bericht hieronder ga verliezen. Zijn betoog klonk, eerlijk gezegd, nogal overtuigend – maar aan de andere kant: eeuwenlang dacht iedereen dat mensen niet over water kunnen lopen totdat Jezus Christus langskwam om het tegendeel te bewijzen. Dat hotel gaat in guldens geboekt worden.
Eerder: Was wäre das Leben ohne das Handwerk? – exercises de style (VIII)
skip to main |
skip to sidebar
