Payphone

Arnon Grunberg vindt - zo schreef hij afgelopen zaterdag in De Volkskrant - dat 'we’ gedichten uit ons hoofd moeten leren. Hoewel ik zelf natuurlijk, net als de meeste van mijn collega-ondernemers, al honderden, zo niet duizenden, gedichten uit mijn hoofd kan voordragen, vind ik het een sympathiek idee. Tijdens de lunch liet ik de Voetnoot van Grunberg rondgaan en vroeg mijn medewerkers of zij er niet voor voelden om, onder mijn leiding, iedere week een vers in te studeren. Ze vonden het onzin. Waarom poëzie? En waarom dacht ik dat ze iets aan hun geheugen mankeerden?
‘Trouwens, ik ken meer teksten uit mijn hoofd dan jij,’ zei Rina brutaal.
‘O, ja?’
‘Echt wel. Wedden dat jij meer fouten maakt in Payphone dan ik?’
‘Payphone?’
‘Die hit van Maroon 5.’
‘O, die,’ zei ik (het zei me niks), ‘nou die zing ik foutloos mee hoor.’
‘Doe maar.’
‘Ik heb nu een dringende bespreking, maar vanmiddag om vijf uur zie ik jou hier in de kantine,’ zei ik.
‘Afgesproken, neem ik een laptop mee.’

Een kwestie van een kwartiertje repeteren dacht ik, maar de rest van de fokking klote-middag zat ik op mijn kamer, achter mijn schijtcomputer, om dat kutlied uit mijn hoofd te leren. De eerste twee minuten zijn een eitje, maar als je denkt dat de buit dik binnen is en dat de rest van het nummer een kwestie van herhaling gaat worden, dan begint op 2:44 die rap.

Ik weet niet hoeveel tijd het Arnon Grunberg kost zo'n akkefietje uit zijn hoofd te leren, maar ik stond vanmiddag mooi voor lul naast Rina - en ten overstaan van mijn personeel. Drie foutjes van haar tegen zes-en-dertig van haar werkgever.(Die eindejaarsuitkering over 2012 kan Rina alvast in haar reet steken, dat begrijp je).

Ter verdediging van mijn eigen relatief zwakke prestatie teken ik graag aan dat ik bij de tekst ook een paar coole moves had ingestudeerd - jammer genoeg vonden mijn medewerkers dat ik daarvoor geen punten verdiende.
'Bewegen is niet hetzelfde als denken,' zei Rina triomfantelijk, 'dat hoef ik jou toch niet uit te leggen hoop ik?'

Ik had totaal geen zin om na afloop nog gezellig wat te gaan drinken. Met een vaartje van honderdzeventig kilometer per uur reed ik naar huis. Onderweg luisterde ik naar Britten's Young Persons Guide to the Orchestra. Ik speel nu met de gedachte een bedrijfsorkest op te richten.

Naschrift 12/06/2012
Zelden kreeg ik zoveel enthousiaste reacties als op bovenstaand stukje. 'Wat grappig!' Nou, fijn en leuk en heel goed en gezellig, dikke mik en dank voor het compliment, maar het postje was niet grappig bedoeld, ik heb gewoon opgeschreven wat ik heb meegemaakt. Probeer die karaokeversie van Payphone maar eens mee te zingen: bij die rap is het net of je je eigen tandjes uit staat te tuffen.