Ik is een ander

Rond middernacht liepen we van Maarten en Suzanne naar huis. Het was koud. Hier en daar zag je mensen met opgetrokken schouders met elkaar staan praten. Op de hoek Plompetoren-gracht/Asch van Wijcks zag ik een donkerblauw boekje liggen. Het was een paspoort, een Amerikaans passport. Uit een achterzak gevallen? Ongezien toegeworpen vanuit een wolk? De hele nacht heb ik me liggen afvragen of het geinig zou zijn een maand als Amerikaan door het leven te gaan - misschien wel. Maar daar heb je natuurlijk geen paspoort voor nodig. Wat me wel dwarszit is dat ik zeker weet dat het Lot het document voor iemand anders had bestemd. Ik had het op de klinkers moeten laten liggen. Maar nu ik het eenmaal opgeraapt en mee naar huis genomen heb ga ik het zo maar even afgeven op het politiebureau - tenzij ik onderweg de vluchteling tegenkom die het paspoort harder nodig heeft dan de rechtmatige eigenaar ervan.