Het script (II)

De bejaarde mevrouw tegenover mij droeg zo'n grote bril dat het wel leek of ze achter een loket zat.

Op ieder station waar de trein stopte, vielen me de abri-posters voor De verdovers van Anna Enquist op. Volgens mij bewijst De Arbeiderspers niet alleen dat boek, maar ook de auteur ervan een goede dienst en propageren die posters in één moeite door ook het lezen in den brede, dat meen ik serieus.

Toch is die campagne voor De verdovers, met alle respect natuurlijk, kinderspel vergeleken bij de campagne die we bij Martijn Knol Punt En El slash Martijn Knol Punt Blogspot Punt Kom aan het voorbereiden zijn voor Alles kan kapot. Om wat advies in te winnen t.b.v. de AKK-televisiecommercial reisde ik gisteren naar Haren (Gr.).

Samen met Lodewijk, die bijna vijfentwintig jaar speelfilms produceerde in Hollywood, en die nu alleen nog maar dingen doet die hij leuk vindt, zodat hij genoeg tijd overhoudt om de kinderen die hij met zijn tweede vrouw, Liesbeth, heeft gekregen gewoon te kunnen zien opgroeien, draafde ik een paar uur over De hondsrug. Lodewijk heeft me een paar nuttige, cynische adviezen gegeven over die AKK televisiecommercial en toen we 's avonds wat gingen eten in Groningen hoorde ik nog een schitterend, onbeschaamd gesprek aan het tafeltje drie meter verderop dat me nog wel eens van pas gaat komen.

Nu eerst een paar uur naar de Van Asch van Wijcks.

Wordt vervolgd...