Dinsdag zag ik, op een meter of dertig van de Occupy tentjes bij het Utrechtse Gemeentehuis, Schnitzlers De eenzame weg of de egoïsten (1904) in een enscenering van 't Barre Land. Mooi stuk, mooie voorstelling.De eenzame weg (DEW) gaat over kunstenaars (toneel-speelster, schrijver, schil-ders) die terugkijken op de afgelopen twee, drie decaden van hun leven. Het is een inventarisatie van gemiste kansen. Zo had de actrice graag een kind gewild dat nu ‘een slungel of een sloerie van drieëntwintig’ zou zijn geweest - of ze denkt dat ze dat liever had gehad dan een loopbaan als toneelspeelster.
Een kunstambtenaar, gedempt-hilarisch gespeeld door Vincent van den Berg, herinnert zich de dag dat hij met zijn veel getalen-teerder academievriend (vertolkt door Ingejan Ligthart Schenk) droomde over zijn toekomst, alles leek mogelijk, maar : ‘De zon scheen nooit meer zo stralend’.
Schilders, schilderijen en beschrijvingen ('schilderingen') van landschappen en herinneringen spelen een centrale rol in DEW. Bovendien wordt aan het begin van de voorstelling een met twee witte strepen afgebakende baan van de planken speelvloer be-schilderd - waarna de verf prachtig opdroogt en weer wordt opgedweild.
De eenzame weg, het stuk, maar ook de voorstelling, is wat con-ventioneler dan eerdere Schnitzler uitvoeringen van 't Barre Land (het cynisch-vrolijke, los gecomponeerde Anatol en het sensa-tionele Luitenant Gustl/Juffrouw Else – de laatste voorstelling bewees hoe goed innerlijke monologen zich lenen voor een toneelopvoering), maar er wordt prettig geacteerd, nooit sentimenteel, steeds licht poëtisch.
De eenzame weg is vanavond (vrijdag) en morgenavond nog te zien in Utrecht en daarna ook nog in Amsterdam en Haarlem. Zie speellijst.
O, ja: een eindoordeel.
Eindoordeel: vier witlinnen zandzakjes (4/5).
De titel van dit stukje is een uitspraak van één van de personages uit DEW, Felix, die is opgegroeid als onecht kind van de kunst-ambtenaar, maar in werkelijkheid is verwekt door diens jeugdvriend.
