Zijn versjes kwamen woensdag nog ter sprake bij
Savannah Bay (zie
AKK, H6) en nu zag ik hem opeens fietsen...
Dick Bruna! Gewoon: door de straten van Utrecht! Het leek me toch wel verschrikkelijk leuk om jou, jullie, al die heerlijke lezers & volgers van
Martijn Knol Punt En El slash Martijn Knol Punt Blogspot Punt Kom te vergasten op een
EXCLUSIEF INTERVIEW met de sympathieke schrijver & tekenaar en ik besloot een eindje met hem op te fietsen om hem zo al rijdend een aantal collegiale vragen voor te kunnen leggen. Het viel bepaald niet mee om de heer Bruna (1927) bij te houden! Toen ik eindelijk naast hem fietste en in dat vriendelijke, wijze gezicht van de meestertekenaar keek dacht ik nog dat het ging lukken, te fiets een vraaggesprek met hem voeren, maar voordat ik mijn eerste vraag kon stellen, begon hij al te demareren. Geschrokken misschien van mijn fanatieke oogopslag en mijn horrorfilmachtige fietsgehijg? Ik probeerde te volgen, maar na een meter of honderd moest ik al lossen. Het is me nog gelukt om, duizelig van zuur-stoftekort, één laatste foto van een krimpende Dick te schieten (zie hieronder), maar dat was het dan toch echt.
Op mijn vragen komt geen antwoord. De denkbeeldige ruimte onder mijn denkbeel-dige vragen blijft leeg & onbeschreven. Dick Bruna bewees dat hij is gebleven wat hij altijd is geweest: de groot-meester van het weglaten.
Zijn versjes kwamen woensdag nog ter sprake bij Savannah Bay (zie AKK, H6) en nu zag ik hem opeens fietsen... Dick Bruna! Gewoon: door de straten van Utrecht! Het leek me toch wel verschrikkelijk leuk om jou, jullie, al die heerlijke lezers & volgers van Martijn Knol Punt En El slash Martijn Knol Punt Blogspot Punt Kom te vergasten op een EXCLUSIEF INTERVIEW met de sympathieke schrijver & tekenaar en ik besloot een eindje met hem op te fietsen om hem zo al rijdend een aantal collegiale vragen voor te kunnen leggen. Het viel bepaald niet mee om de heer Bruna (1927) bij te houden! Toen ik eindelijk naast hem fietste en in dat vriendelijke, wijze gezicht van de meestertekenaar keek dacht ik nog dat het ging lukken, te fiets een vraaggesprek met hem voeren, maar voordat ik mijn eerste vraag kon stellen, begon hij al te demareren. Geschrokken misschien van mijn fanatieke oogopslag en mijn horrorfilmachtige fietsgehijg? Ik probeerde te volgen, maar na een meter of honderd moest ik al lossen. Het is me nog gelukt om, duizelig van zuur-stoftekort, één laatste foto van een krimpende Dick te schieten (zie hieronder), maar dat was het dan toch echt. 
Op mijn vragen komt geen antwoord. De denkbeeldige ruimte onder mijn denkbeel-dige vragen blijft leeg & onbeschreven. Dick Bruna bewees dat hij is gebleven wat hij altijd is geweest: de groot-meester van het weglaten.
