Ja, nee, ik geloof niet dat ik eerder zo gelachen heb bij een dansvoor-stelling. Het mo-ment waarop negen blote dansers (mannen) tussen het publiek door over de tribunes klauteren en proberen hun billen in de gezichten van toe-schouwers te duwen is bijvoorbeeld vrij hilarisch (vooral zolang de anderen er het verbouwereerde, participerende slachtoffer van zijn).
Ook leuk: een naakte danser pakt een zonnebril uit het haar van een toeschouwer en zet die (die bril) op zijn blote lul om 'het mannetje' dat hij zo creëert even te laten praten en giechelen.
Het gaat de komende maanden moeilijk worden mensen met zonnebrillen serieus te nemen.
Maar los van de grapjes: holy shit, wat een sterke voorstelling. Hartstochtelijk (een vrouw die een taart neukt), ironisch ('tenderness is so seventies'), atletisch, aards, sexy, ontroerend, poëtisch. Hiervoor ga je naar het theater. En ja: er zitten ook 'echte' dansen in de voorstelling.
De wanhoop waarmee een meisje aan het begin van de avond tevergeefs probeert een jongen die een paar passen van haar af staat naar zich toe te trekken omdat zij hem 'in' haar hart wil stoppen zet de toon. Nog meer dan over tederheid of intimiteit gaat Un peu de tendresse over verlangen - over dat gat in je hart zo groot als de aardbol zelf.
Voorstelling: Un peu de tendresse bordel de merde!
Regie/choreografie: Dave St. Pierre.
Eindoordeel: vier slagroomtaarten (4/5).
Eerder: Un peu de tendresse (I)
