‘Alles, was sich sagen lässt, lässt sich klar sagen, zegt de filosoof Wittgenstein. Ook in de krant kun je je best doen jargon te vermijden en korte zinnen te maken, zonder beeldspraak, dubbele ontkenningen, stijlbreuken en uitstapjes. Dat is prettig voor de lezer. Maar toch, Wittgenstein ten spijt, gaat daardoor ook iets teloor, zowel stilistisch als inhoudelijk: de complexiteit van sommige situaties valt niet goed te verzachten. Er zijn abstracties die zich niet laten vertalen naar de ‘vertrouwde namen en woorden’ van A1 [link MK ] en er zijn verknooptheden die niet lijken op de ‘alledaagse of aan werk gerelateerde taal’ van B1. Het is dan ook vreemd dat de taal versimpelt net nu de wereld steeds ingewikkelder wordt.’Marjolijn Februari, Ons soort mensen (Versimpel de taal niet, p. 135 e.v), Uitgeverij Prometheus.
