Je kunt eindeloos ouwehoeren over schaalverkleining, onthaasting, humanisme, regionalisering en de menselijke maat. Maar je kunt ook af en toe wat gaan eten bij Paulo Silva (bacalhau, lam). Gisterenavond had hij Italiaanse, Engelse, Franse en Portugese gasten en iedereen leek zich volkomen op zijn gemak te voelen. Maarten en ik waren er ook. We kwamen als eersten, we vertrokken als allerlaatsten.
‘Dat is een goed teken,’ zei Paulo bij het afrekenen. En dat was waar. We kletsten nog wat. Zijn zaak had de hele avond vol gezeten, maar hij was rustig en wakker. Zijn lichtblauwe polo leek smetteloos.
Buiten was het donker. De avond rook naar seringen en naar blauwe regen.
skip to main |
skip to sidebar
